> STRONA GŁÓWNA<
............................................
WITAMY NA STRONIE KOŁA PSZCZELARZY -SUSZEC-
Witamy Wszystkich Miłośników Pszczół
i Gośći w internetowym serwisie
Koła-Pszczelarzy-Suszec.
Mamy nadzieję, że zamieszczone w serwisie informacje, będą Państwu pomocne. Na podstronie:- "albumu zdjęć"- będą pojawiać się zdjęcia
z różnych Naszych spotkań- imprez, wyjazdów- które będą organizowane
w przyszłości zaś na podstronie: - "ważne informacje"-nasze sprawy - wiadomości na bieżąco o najbliższych spotkaniach czy imprezach
oraz bardzo istotnych sprawach dotyczących Naszego Koła.
Nasze Koło działa zgodnie z opracowanym Statutem Śląskiego Związku Pszczelarzy w Katowicach, Regulaminem Koła oraz Planem pracy Koła Pszczelarzy w Suszcu na dany rok (więcej informacji na podstronie:
(Zakres Działalności Koła-Ciekawe Artykuły).
Na Naszej stronie znajdziesz także wiadomości pochodzące ze stron internetowych, poświęcone pszczołom, pasiekom
z naszej okolicy i nie tylko. Strona będzie w miarę możliwości stale aktualizowana,
a wszelkie ważne informacje będą zamieszczane na bieżąco.
Wejdź także na internetową stronę oficjalnego serwisu Gminy Suszec:
https://www.suszec.pl
Aktualności - suszec.pl ......................................................................................................
Jeżeli posiadasz jakiekolwiek ważne, cenne informacje na temat Naszego Koła - Suszec, a chcesz się nimi z Nami podzielić, może opowiedzieć nam swoją historię związaną
z pasieką czy pszczołami? Może posiadasz fajne ciekawe zdjęcia i chcesz zamieścić je na Naszej stronie?
- napisz na poniżej podany adres administratora strony
My się z Tobą skontaktujemy!
adres E-mail: dpabis@onet.pl
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
......................................................................................................
.....
Historia Koła Pszczelarzy
w Suszcu.
Koło, a właściwa początkowa nazwa Naszego dzisiejszego Koła Pszczelarzy
w Suszcu była to: Sekcja pszczelarska przy Kółku rolniczym w Kobielicach. Prowodyrem do powstania Naszej sekcji pszczelarskiej był nieżyjący już wieloletni działacz Kółek Rolniczych i Organizacji z Żor śp. Edmund Gebel. W dniu 15 listopada 1976 roku zwołano zebranie założycielskie gdzie do sekcji przystąpiło
9 osób. Przewodniczącym został wybrany Joachim Czembor, sekretarzem został Józef Puchałka zaś skarbnikiem kol. Roman Marcisz. Na koniec roku 1976 sekcja liczyła już 24 członków którzy zazimowali 93 rodziny pszczele.
W roku 1978 na kolejnym zebraniu Sekcji w dniu 12 lutego nazwę Sekcji przemieniono na Wojewódzki Związek Pszczelarzy
w Katowicach-Koło Suszec zaś Zarząd Koła już nie został zmieniony. Powołano zaś Komisję rewizyjną Koła w składzie: przewodniczący kol. śp. Ryszard Pimocy zaś zastępcami w/w komisji byli koledzy śp. Leon Marcisz i śp. Jakub Urbanek.
W następnych latach pomimo różnych trudności ekonomicznych i społecznych Kraju Koło nasze rozwijało się dosyć prężnie i już w 1982 roku liczyło 47 członków którzy posiadali 257 rodzin pszczelich. 12 lipca 1982 roku odszedł od nas nasz prezes śp. Joachim Czembor. Dane mu było przewodniczenie Kołem niecałe 6 lat.
W dniu 8 sierpnia na zebraniu Koła został wybrany Nowy Zarząd w skład którego weszli: Prezes Koła mgr inż. Franciszek Czech, sekretarzem został Józef Kołodziejczyk, skarbnikiem został kol. Roman Marcisz zaś kol. Józef Puchałka i kol. Henryk Kolon zostali vice prezesami Koła. Prezesowanie Kołem przez kolegów trwało nieprzemiennie przez 18 lat aż do 24 lutego 2000 roku. Były to dla Koła
i pszczelarzy bardzo ciężkie czasy przez poważne problemy
ze zdobyciem cukru do podkarmiania. Byliśmy zmuszeni do oddawania miodu
do punktu skupu w Pszczynie żeby otrzymać cukier w Wojewódzkim Związku Pszczelarzy w Katowicach, a do wszystkich trudności dołączyła choroba pasożyta Varroa apin która zdziesiątkowała Nasze pasieki i tak na koniec 2000 roku liczba Naszych członków zmalała do 17 osób którzy mieli łącznie 386 rodzin pszczelich.
Na zebraniu sprawozdawczo –wyborczym w dniu 24 luty 2000 roku rezygnację
z przewodniczącego Koła Pszczelarzy w Suszcu złożył kol. Franciszek Czech i został wybrany nowy Zarząd.
Nowym prezesem został Józef Kołodziejczyk jego zastępcą został kol. Henryk Kolon zaś sekretarzem wybrano kol. Pawła Dzwigoła zaś skarbnikiem był kol. Tadeusz Paszka. Członkami Zarządu Koła zostali koledzy Tadeusz Krzekotowski i kol. Piotr Gronczewski. Nowy Zarząd wziął się ostro do roboty i już na dzień 11 grudnia 2001 roku z okazji 25 rocznicy Koła członkowie ze swoich składek ufundowali sobie figurkę patrona pszczelarzy biskupa św. Ambrożego która została wyrzeźbiona
w drewnie śliwkowym przez ucznia akademii sztuk pięknych z Katowic,
a poświęcona przez ówczesnego proboszcza parafii w Suszcu ks. Jerzego Kolona,
a znajduje się w naszym kościele w Suszcu z lewej jego strony pod pawlaczem.
Koło Nasze rozwijało się znacznie i w 2003 roku w grudniu ufundowało sobie Sztandar Koła. Został on poświęcony 12 grudnia 2003 roku także przez ówczesnego ks. Jerzego Kolona. Inicjatorem i organizatorem fundacji w/w sztandaru był Józef Kołodziejczyk. Od 2000 roku do dnia dzisiejszego zmieniał się skład Zarządu Koła. Jedni odchodzili z Zarządu i Koła na ich miejsce powoływano nowych pszczelarzy.
I tak przez Zarząd Naszego Koła przewinęli się koledzy Paweł Dzwigoł-sekretarz
i skarbnik Koła, Walter Wagner- był wieloletnim sekretarzem Koła, Tadeusz Paszek- skarbnik Koła- Czesław Czembor- członek komisji rewizyjnej
i przewodniczący kom. rewizyjnej, Tadeusz Krzetatowski-członek komisji rewizyjnej, Józef Klimek członek kom. rewizyjnej i Vice prezes Koła, Stefan Paździor –członek komisji rewizyjnej, Dariusz Płonka –członek i przewodniczący komisji rewizyjnej, Ewald Wantuła-członek komisji rewizyjnej, Tomasz Szewczuk-członek komisji rewizyjnej i przewodniczący komisji rewizyjne. Na dzień 18 kwietnia 2013 roku w skład Zarządu wchodzą : Prezes- Józef Kołodziejczyk, z-ca prezesa- kol. Tadeusz Małys sekretarz koła-kol. Miłosz Scibowski, skarbnik koła-kol. Czesław Czembor, członkami Zarządu Koła zostali zaś: kol. Eugeniusz Kempny i Dariusz Płonka. W skład komisji rewizyjnej wchodzą koledzy: przewodniczący Tomasz Szewczuk i członkowie: Stefan Paździor i Józef Klimek. Delegatami na wolny Zjazd Sprawozdawczo-Wyborczy śląskiego Związku Pszczelarzy zostali prezes Józef Kołodziejczyk i vice prezes Tadeusz Małys zaś walny zjazd odbył się 14 listopad 2012 r w Katowicach Kostuchnie. W dniu 31 grudnia 2012 roku Koło Nasze liczyło 29 osób plus 3 członków honorowych Koła a są to: były wieloletni prezes Koła kol. Franciszek Czech, długoletni skarbnik Koła kol. Roman Marcisz i były skarbnik i sekretarz kol. Paweł Dzwigoł. Zazimowaliśmy na zimę 2012 roku ogółem 442 rodziny pszczele. Wśród założycieli Naszego Koła trzeba wymienić tych co to koło zakładali i są to koledzy: śp Joachim Czembor, śp. Józef Puchałka, śp. Ryszard Pinocy, śp. Paweł Dziurosz, śp. Jan Wyszoglad, Roman Marcisz, Walenty Bołdys, Józef Kołodziejczyk i Henryk Koleń. W 2012 roku na Dożynkach Gminnych połączonych ze 100 rocznicą Kółek Rolniczych sztandar nasz został odznaczony przez prezesa Serafinowicza Złotą Odznaką Kółek i Organizacji Rolniczych
zaś w grudniu 2013 roku obchodzono 10-tą rocznicę jego powstania. W kole mamy Mistrzów Pszczelarzy, a są nimi koledzy: Franciszek Czech, Henryk Kolon, Józef Kołodziejczyk, Tadeusz Małys, Eugeniusz Kempny. Mamy również
w kole Mistrza Pszczelarskiego – pszczelarza Zawodowego Piotra Gronczewskiego który ma około 500 rodzin pszczelich Pszczelarze Naszego Koła posiadają różne odznaczenia od Złotego i Srebrnego Medalu Zasłużonych dla woj. Katowickiego, złote-srebrne i brązowe odznaki Polskiego Związku Pszczelarzy
w Warszawice i złote – srebrne odznaczenia Śląskiego Związku Pszczelarzy
w Katowicach. Śląski Związek Pszczelarzy
w Katowicach od 2010 roku zawiesił przynależność do Polskiego Związku Pszczelarzy w Warszawie do czasu uregulowania płynności finansowej przez Zarząd P.Z.P Prezydenta Sabata. Koło Nasze współpracuje z Kołami ościennymi
z Żor, Zgonia i Brzezców. Organizujemy dla członków Naszego Koła wycieczki do Puław Kamiennej, bierzemy udział w różnego rodzaju wystawach, pokazach, Qwizach. Organizujemy spotkanie pszczelarskie na pasieczyskach,
ogniska z małżonkami. Organizujemy również zbiórki dla potrzebujących, odzież dla domów pomocy społecznej w Orzeszu- Jaśkowicach. Zbiórkę miodów dla dzieci Naszych przedszkoli w Gminie Suszec,
dla domu pomocy św. Józefa w Pszczynie, dla biednych dzieci w Ochronce
w Pszczynie, do Hospicjum św. Alberta w Żorach. Organizowane są także przez Nasze Koło różne prelekcje pokazy pszczelarstwa w przedszkolach i szkołach
w Gminie Suszec. Organizujemy konkursy z nagrodami o pszczołach dla seniorów- nagrodami zazwyczaj są nasze słodkie miody czy świece woskowo-miodowe i wiele innych ciekawych nagród dla podkreślenia dobra Naszego lokalnego społeczeństwa.
Spisano do roku 2013
(ciąg dalszy nastąpi)
Historię Koła Pszczelarzy w Suszcu opracowano na podstawie zapisków wieloletniego Prezesa Koła p. Józefa Kołodziejczyka.
......................................................................................................
Historia założenia Gminnego Sztandaru dla Koła Pszczelarzy
w Suszcu.
Myśl o ufundowaniu dla członków naszego Koła Pszczelarzy
w Suszcu Sztandaru Gminnego dlatego że Koło nasze tworzą członkowie z 4 Sołectw takich jak Kryry, Rudziczka, Radostowice i Suszec zrodziła się w moich myślach podczas uroczystości poświęcenia dla naszego Koła z okazji 25-lecia jego istnienia figury patrona św Ambrożego - był to grudzień 2001 rok. Z tymi myślami chodziłem i oswajałem się aż do dnia 17 lutego 2002 roku, gdzie na Zebraniu Sprawozdawczym naszego Koła wystąpiłem z tą propozycją do zebranych pszczelarzy. Zostało przeprowadzone głosowanie gdzie za fundacją w/w sztandaru było 19 pszczelarzy zaś 2 osoby wstrzymały się od głosu. Na kolejnym zebraniu Koła w dniu 9 marca został powołany Komitet do spraw organizowania funduszy na zakup w/w Sztandaru Koła. W skład Komitetu weszli: Józef Kołodziejczyk przewodniczący komitetu oraz skarbnik Naszego Koła kol. Tadeusz Paszek i Józef Klimek, a także Walter Wagner jako członkowie tegoż Komitetu. Podjęto decyzję, że wpłaty na w/w sztandar Koła od sponsorów będą wpłacane na oprocentowane konto w Banku Rolniczym w Suszcu. Już w dniu 13 kwietnia 2003 roku na zebraniu Wyborczym Koła (decyzja Śląskiego Zw. W K-cach) został przedstawiony graficzny projekt naszego Sztandaru który został opracowany przez panią mgr. Joannę Musiolik – projektant grafik, a przedstawia się następująco: Awers Sztandaru to postać św. Ambrożego z napisem u góry:
św. Ambroży u dołu zaś: Miej Nas w swojej opiece. Rewers Sztandaru to: u góry: Koło Pszczelarzy u dołu: Suszec 2003r,
po bokach zaś rok założenia Koła 1976 i rok fundacji Sztandaru 2003r, na środku: trzy sześciokąty, w nich u góry herb Gminy Suszec u dołu z lewej kuszka, a z prawej matka pszczela. Projekt ten został zaakceptowany w tej szacie jednogłośnie przez członków Koła gdzie wyrazili zgodę na przekazanie go do Pracowni haftowniczej Pani Stable w Godowie k. Stryszowa. Ustalono z tą panią cenę bez rachunku Vat
z szarfami i pokrowcem była to kwota: 3600zł. Została zamówiona również głowica na w/w Sztandar w pracowni
w Katowicach na kwotę: 549zł. Jest wykonana – odlana z brązu i chromowana. Drzewiec Naszego Sztandaru jest wykonany
z dwuczęściowej rury aluminiowej skręcanej w kolorze złotym,
a otrzymaliśmy go w prezencie od prezesa Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów z Suszca kol. Alfreda Kotasa który pozostał ze Sztandaru ZSL z Suszca gdzie był jego założycielem
i likwidatorem. Gotowy Gminny Sztandar Koła odebrano dnia 15 listopada 2003 roku zaś w dniu 16 listopada 2003 roku na zebraniu Koła został ustalony skład Pocztu Sztandarowego w który wchodzą: Chorąży Sztandaru kol. Jan Hoinkis
i dwaj boczni Sztandarowi: kol Józef Klimek(Kryry i Piotr Tomaszczyk (Rudziczka). Poczet ten będzie Nas reprezentował na wszystkich imprezach gminnych takich jak: Dożynki gminne, powiatowe, pogrzeby, święta pszczelarskie oraz inne organizowane imprezy przez Gminę zaś wszelkie uroczystości związane z sołectwami do pocztu mogą wchodzić poszczególni pszczelarze z sołectw których jest coś organizowane.
Poświecenie Naszego Sztandaru Koła odbyło się w 27- rocznicę powstania Naszego Koła na mszy św poświęconej Naszemu Patronowi św. Ambrożemu w dniu 30 listopada 2003 roku. Poświęcenia dokonał ks. Proboszcz parafii Jerzy Kolon
w kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Suszcu w asyście zaproszonych Pocztów Sztandarowych Śląskiego Związku Pszczelarzy w Katowicach oraz Pocztu Sztandarowego Naszego zaprzyjaźnionego Koła z Żor. Po odprawionej mszy świętej za wszystkich pszczelarzy żyjących i nieżyjących, za ich rodziny oraz wszystkich sponsorów Naszego Sztandaru. Udaliśmy się w procesji na cmentarz do grobu założyciela i 1-go prezesa Naszego Koła śp. Joachima Czembora gdzie po krótkiej modlitwie odprawionej przez ks. proboszcza za zmarłego oraz wszystkich zmarłych członków Naszego Koła, zapalono znicz. Po uroczystości w kościele udaliśmy się do Kawiarni „Klubowa” państwa Krystyny i Jana Mirowskich gdzie odbyło się dalsze świętowanie przy suto zastawionym stole. Wśród zaproszonych gości na poświęcenie Sztandaru Naszego Koła byli:
ks. Proboszcz Jerzy Kolon, ks. Michał Matysik, prezes Śląskiego Związku Pszczelarzy
w Katowicach kol. Zbigniew Binko, vice-prezes kol. Maria Loska-Minas, wójt Gminy Suszec Jacek Pastuszka, kierownik działu rolników w Urzędzie Gminy Suszec p. Grażyna Krzyszteczko, prezesi zaprzyjaźnionych z Naszym Kołem Kół z Żor kol. Jan Połec
i Brzeźców kol. Stanisław Moskal oraz Nasi zacni sponsorzy w osobach: Prezes Banku Spółdzielczego z Żor p. Wacław Tomecki, prezes Gmin.przedsiemb. gospod. Komunalnej p. Lucjan Śleziona, prezes Koła Rolniczego z Suszca p. Henryk Wiszniewski, prezes przedsiębiorstwa usługowego „Kompeks”a zarazem Nasz pszczelarz kol. Tadeusz Krzekotowski, prezes P.Z.E.R i Inwalidów z Suszca kol. Alfred Kotas, prezes gospodarstwa Rolnego z Mizerowa p. Józef Rozmus, rolnik indywidualny z Kryr kol. Grzegorz Świerkot, prezes przedsiębiorstwa produkcji pieczarek w Kryrach kol. Szczepan Polok oraz wieloletni sołtys Naszego Sołectwa
w Suszcu kol. Alojzy Kuś z małżonką Anielą. Całą uroczystość uwiecznili na zdjęciach: Wojciech Kołodziejczyk oraz redaktorki czasopisma Nowiny Suszeckiej Gminy red.p. Sabina Bartecka i red. Gazety Pszczyńskiej p. Jolanta Pierończyk.
Sztandar Gminy Naszego Koła jest największą chlubą i pierwszym reprezentantem na wszystkich uroczystościach tych wesołych, poważnych i tych smutnych - Naszego Koła, gdzie tylko będzie godnie rozwijany. Jest to życzenie moje jako pomysłodawcy, organizatora i Prezesa Koła Pszczelarzy w Suszcu.
Na przełomie 10 lat od 2003 roku do 2013 roku Nasz Poczet Sztandarowy reprezentował Nas na w różnych uroczystościach - 128 razy.
Opracowano na podstawie zapisków wieloletniego Prezesa Koła p. Józefa Kołodziejczyka dn,13.03.2017r
Danuta Pabiś
(administrator strony)
.................................................................
.........................................
KONTAKT Z ŚLĄSKIM ZWIĄZKIEM
PSZCZELARZY KATOWICE
Śląski Związek Pszczelarzy
KontaktDokumenty do pobrania
Koła Pszczelarzy
Punkt Zaopatrzenia
......................................................................................
..........................................................
PSZCZOŁA
PSZCZOŁY
W marcu krążą nad rośliną. W kwietniu każdy kwiat zapylą.
W maju nektar już zbierają. Głośno bzyczą i fruwają.
Zbiorą z sadów i rzepaków, Z każdej łąki, z wielu kwiatów.
W czerwcu pszczoły czerw składają I akacje nazbierają.
W lipcu leją nektar z lipy. W sierpniu z gryki i gorczycy.
Wrzesień - wrzos i nawłoć zbiorą. W październiku nic nie biorą.
W listopadzie miód zjadają. W grudniu ramki pomniejszają.
W styczniu tworzą czarną kulę, Bo gdy zimno, to się tulą.
W lutym oblot robią w koło, Gdy słonecznie jest wokoło.
Tak, co roku nasze pszczółki, By móc latać na pożytek.
Ten rytuał powtarzają, Bo są bardzo pracowite.
/ Jolanta Wybieralska /
............................................. wikipedia
Pszczoła (Apis) – rodzaj z rodziny pszczołowatych (Apidae).
Apis mają długość ciała od 7-8 mm do 16-18 mm. Mają ubarwienie o różnej intensywności – od jednolicie czarnego i ciemnobrązowego do żółtego i czerwonopomarańczowego. Skrzydła ich mają specyficzne użyłkowanie. Wyróżniają się charakterystycznym kształtem pólka radialnego na przednim skrzydle – ogranicza je zaokrąglona żyłka, która nieco odstajeod krawędzi skrzydła. Pszczoły widzą promieniowanie ultrafioletowe.
Wszystkie gatunki należące do rodzaju Apis żyją w zorganizowanych społeczeństwach. Budują one z czystego wosku pionowe plastry z obustronnie ułożonymi komórkami, służącymi do wychowu czerwi i przechowywania pokarmu. Osobniki dorosłe i larwy odżywiają się nektarem, spadzią oraz pyłkiem kwiatowym. Zakładają duże kolonie (rodziny pszczele), zależnie od gatunku liczące od kilku do 20-80 tysięcy osobników. Życie rodzin jest koordynowane za pośrednictwem feromonów, regularnych zmian aktywności gruczołów, porozumiewania się za pomocą tańców i wydawania dźwięków. Występuje tu polimorfizm
i polietyzm wiekowy. Doskonale wypracowały sposób regulacji temperatury w gnieździe,
co pozwala rodzinom pszczelim na uniezależnienie się w dużej mierze od warunków zewnętrznych, dzięki czemu w klimacie chłodnym mogą przeżyć długie i surowe zimy całe kolonie, a nie tylko pojedyncze osobniki w stanie hibernacji, jak np. u trzmieli.
Rodzaj pszczoła (Apis) obejmuje cztery gatunki:
- Apis cerana Fabr. – pszczoła wschodnia
- Apis dorsata Fabr. – pszczoła olbrzymia
- Apis florea Fabr. – pszczoła karłowata
- Apis mellifica L., syn. Apis mellifera L. – pszczoła miodna
Żyją one obecnie dziko na terenie Azji, Afryki i Ameryki Południowej, a pszczoła miodna
i pszczoła wschodnia zostały udomowione.
Wszystkie gatunki pszczół należące do plemienia Apini (i rodzaju Apis) wytwarzają miód. Gatunkiem najbardziej ekspansywnym jest pszczoła miodna żyjąca w Europie, gdzie została udomowiona, a także w Afryce, Ameryce, Australii i Nowej Zelandii, do których to miejsc została sprowadzona. Pozostałe trzy gatunki pszczół miodnych to gatunki azjatyckie.
Jednymi z największych naturalnych wrogów pszczoły są szerszenie (Vespa). Potrafią atakować całą gromadą siedliska tych owadów, niszcząc gniazdo i zjadając larwy. Początkowo wysyłają zwiadowcę, który ma za zadanie zlokalizować gniazdo. Pszczoły potrafią jednak bronić się przed tymi drapieżcami. Otaczają szerszenia, który przybywa
do kolonii, tworząc zwartą kulę. Napastnik znajdujący się w środku ginie po 10 minutach na skutek przegrzania, ponieważ maksymalna temperatura, jaką może wytrzymać, to 46 °C, natomiast pszczoły przetrzymują ponad 47 °C. W 2009 roku odkryto, że związek z tym procesem ma również dwutlenek węgla, wytwarzany przez pszczoły[2].
Pszczoły są owadami towarzyskimi, to jest żyją ze sobą razem
w oddzielnych towarzystwach, w "rojach". Rój zawiera w sobie jedną matkę , kilkadziesiąt tysięcy robotnic i mniejszą liczbę trutni. Matka jest jedyną w roju zupełnie wykształconą samicą, żyje 3-5 lat, trudni się tylko składaniem jaj. Robotnice zajmują się wszelkimi czynnościami w ulu.
Trutnie przeznaczone są do zapłodnienia matek.
RODZINA PSZCZELA
Rodzina pszczela (rój) – zorganizowane zbiorowisko osobników pszczoły miodnej, złożone zwykle
z jednej matki, różnej liczby pszczół robotnic oraz trutni. W okresie zimowym liczba robotnic wynosi 10–25 tys., w lecie natomiast, w zależności od rasy pszczół, warunków klimatyczno-przyrodniczych
i metody gospodarowania może dochodzić do 60–100 tys. Późną wiosną i latem w rodzinie pszczelej może znajdować się od kilkuset do 2,5 tys. trutni, od przedwiośnia w gnieździe (ulu) znajduje się czerw pszczeli,
a w okresie późniejszym także trutowy (czasem larwy mateczne). W ciągu roku rodzina pszczela wychowuje ok. 150 tys. robotnic i do 5 tys. trutni.
W rodzinie pszczelej istnieje ścisły podział pracy i wzajemna zależność między osobnikami, związane
z polimorfizmem.
SKŁAD RODZINY PSZCZELEJ >
W skład rodziny pszczelej wchodzą trzy odmienne postacie pszczół: robotnica, matka i truteń. Ogromną większość stanowią robotnice-samice o niedorozwiniętych narządach rozrodczych. Jedyną samicą zdolną do rozrodu jest matka pszczela.
GNIAZDO PSZCZELE
Nazwę taką nosi zespół plastrów, na których żyje rodzina pszczela wraz z matką
6. Każdy z nich składa się z licznych komórek o przekroju sześciokątnym. Pszczoły budują plastry z dwóch rodzajów komórek: większość stanowią tzw. komórki pszczele, o średnicy ok. 5,5 mm, w których rozwijają się robotnice. W komórkach tych magazynowany jest też miód i pierzga (pyłek kwiatowy zmieszany z miodem i śliną pszczół). W dolnej zazwyczaj części plastra budowane są komórki trutowe, nieco większe, służące do wychowu trutni
i wykorzystywane do składania miodu.
Mateczniki, których zaczątek stanowią beczułkowate miseczki matecznikowe,
są dobudowywane zwykle na skrajach gotowych plastrów. Długość wykończonego matecznika wynosi ok. 20 mm.
W gnieździe pszczoły utrzymują temperaturą i wilgotność odpowiadającą aktualnym potrzebom rodziny. W okresie, gdy wychowują czerw, w gnieździe utrzymuje się temperatura 34-35oC, niezależnie od temperatury zewnętrznej.
MATKA PSZCZELA
- "KRÓLOWA"-
nie przejawia troski o swoje potomstwo i nie wykonuje żadnych prac związanych z budową gniazda i gromadzeniem zapasu pokarmu. W okresie od marca do września nieprzerwanie czerwi, tzn. składa jaja do komórek plastrów; w czerwcu ich liczba dobowa może wynosić 1,5-2 tys. i więcej. Czerwiąca matka jest intensywnie karmiona przez pszczoły mleczkiem.
Unasienienie (naturalne) matki odbywa się w powietrzu; podczas lotu godowego kopuluje ona z kilkoma trutniami. Płodna matka składa jaja dwóch rodzajów: zapłodnione, których powstają robotnice lub matki, i niezapłodnione, z których mogą powstawać tylko trutnie (zjawisko dzieworództwa). Przeciętna długość życia matki wynosi 3 lata.
Obecnie najczęściej stosuje się sztuczną inseminację, dzięki której zwiększa się postęp w hodowli pszczół. Sztuczne unasienianie pozwala odpowiedni dobór materiału genetycznego, pozwalającego na otrzymanie pszczół o pożądanych przez pszczelarza cechach (łagodność, miodność)
Pszczoła miodna (Apis mellifera) – gatunek owada błonkoskrzydłego
z rodziny pszczołowatych (Apidae).
Pszczoły miodne zbierają nektar i pyłek kwiatów, który jest ich pożywieniem i w ten sposób zapylają rośliny owadopylne (np. drzewa owocowe, rzepak, itd). Rośliny, które dostarczają pszczołom surowca do produkcji miodu są nazywane miododajnymi. Do produktów pszczół miodnych należą m.in.: miód i wosk. Pszczoła unosi się w powietrzu dzięki pracy dwóch par skrzydeł zbudowanych z przezroczystej błony. Na trzeciej parze odnóży znajdują się koszyczki służące do przenoszenia pyłku. Narządy rozrodcze samic uległy modyfikacji, w której wyniku powstał narząd obronny – żądło. Znajduje się ono na końcu odwłok i może zostać przez zagrożonego owada wprowadzone do ciała innego zwierzęcia. Żądlenie bezkręgowców
o miękkim ciele nie przynosi żądlącej pszczole większych szkód[2], natomiast użądlenie większego zwierzęcia (kręgowca) kończy się śmiercią pszczoły[3].
Błędnie uważa się, że królowe-matki nie posiadają żądła – używają go jednak tylko do walk z innymi matkami (dlatego nie żądlą np. trzymających je pszczelarzy). Jad pszczeli może powodować obrzęk, ale jest niebezpieczny tylko dla osób uczulonych lub w przypadku wielu użądleń (dla dorosłego zdrowego człowieka zagrożenie życia występuje przy około stu użądleniach).
PSZCZOŁA ROBOTNICA
Pszczoła robotnica – samica pszczela o uwstecznionych narządach rozrodczych, przystosowana do wykonywania prac na rzecz rodziny pszczelej. Do ważnych narządów pszczoły robotnicy należą: gruczoły gardzielowe, gruczoły woskowe oraz odnóża przystosowane do zbierania
i przenoszenia pyłku kwiatowego.
Najmniejsza z trzech postaci pszczół, jest wyposażona w gruczoły woskowe oraz w gruczoły produkujące mleczko, w tzw.
koszyczki na trzeciej parze nóg oraz w inne narządy umożliwiające zbiór pyłku kwiatowego. Języczek, znacznie dłuższy niż u matki
i trutnia, ułatwia robotnicy pobieranie nektaru z kwiatów. W okresie wiosenno letnim pszczoły robotnice żyją nie dłużej niż 6-7 tyg., natomiast wygryzające się z komórek pod koniec lata przeżywają
do wiosny, a więc 6-8 miesięcy.
Pszczoła robotnica – samica pszczela o uwstecznionych narządach rozrodczych, przystosowana do wykonywania prac na rzecz rodziny pszczelej.
Do ważnych narządów pszczoły robotnicy należą: gruczoły gardzielowe, gruczoły woskowe oraz odnóża przystosowane do zbierania i przenoszenia pyłku kwiatowego. Długość ciała wynosi 12–15 mm, masa 90–130 mg.
Robotnice są nieodzowne do istnienia rodziny pszczelej. W zasadzie każda robotnica jest zdolna
do wykonywania każdej pracy, z tym jednak zastrzeżeniem, że podjęcie niektórych z nich wymaga osiągnięcia przez nie pewnego wieku lub określonego stanu fizjologicznego. Po wyjściu z komórki młode pszczoły robotnice zajmują się czyszczeniem komórek plastrów. Po ok. 4 dniu życia zajmują się karmieniem larw pszczelich. Jedzą w tym czasie duże ilości pyłku, dzięki czemu rozwijają się ich gruczoły gardzielowe
i w wieku 6–7 dni rozpoczyna się u nich wydzielanie mleczka pszczelego. W wieku ok. 8–15 dni pszczoła po raz pierwszy opuszcza ul, aby odbyć pierwszy oblot. Wtedy u robotnicy zaczynają być aktywne gruczoły woskowe i pszczoła zajmuje się wydzielaniem wosku, budową plastrów, ubijaniem pyłku, przyjmowaniem od zbieraczek przyniesionego przez nie nektaru, zasklepianiem komórek z miodem i czerwiem.
W podobnym wieku inne pszczoły robotnice zajmują się pilnowaniem ula przed pszczołami z innych rodzin oraz innymi intruzami. Najstarsze w rodzinie pszczoły robotnice zajmują się zbieraniem poza ulem nektaru, pyłku, wody, kitu (propolisu). Pszczoły pozostają zbieraczkami do końca życia, tj. 1–3 tygodnie, zależnie od intensywności wykonywanej pracy. Podział pracy związany jest z ryzykiem, jakie ponoszą pszczoły. Najbardziej ryzykowne jest wylatywanie z ula i zbieranie pożytku, więc to zadanie wykonują starsze pszczoły. Latem robotnice żyją ok. 38 dni, ponieważ intensywnie pracują. Robotnice, które wylęgną się jesienią, zimują w ulu i żyją 6 miesięcy, aby na wiosnę móc zapoczątkować rozwój rodziny pszczelej.
Pożytek pszczeli – zebrane przez pszczoły surowce pochodzenia roślinnego, wykorzystywane przez nie do wyrobu miodu i pierzgi[1].
Pokarm i surowiec
Pożytek pszczeli przyniesiony do ula, czyli wziątek pszczeli,
to zebrane pyłki kwiatowe, nektar oraz spadź (czyli odpowiednio – pożytek pyłkowy, nektarowy lub spadziowy), będące pokarmem oraz surowcem przerabianym przez pszczoły na miód i pierzgę[1]. Do pożytków zalicza się także kit pszczeli, czyli żywiczne wydzieliny pokrywające pąki roślin[2].
Wyróżnia się pożytek pszczeli wiosenny (zwany wczesnym), pożytek pszczeli letni oraz późnoletni (zwany późnym). Pożytek letni stanowiący główne źródło surowca do wytwarzania miodu występuje zazwyczaj na przełomie czerwca i lipca, tj. podczas kwitnienia licznych roślin miododajnych, dlatego też nazywany jest pożytkiem pszczelim głównym[3].
Takie rośliny jak podbiał pospolity, wierzba iwa, klon zwyczajny, czarna jagoda.
Kwiecień charakteryzuje jeszcze duża zmienność warunków atmosferycznych, nawroty chłodów, krótki dzień pracy pszczół
W późniejszym okresie na pożytki składają się takie rośliny
i drzewa jak - drzewa owocowe, mniszek pospolity , malina leśna, rośliny łąkowe, koniczyna biała, chaber bławatek w zbożach, koniczyna zwyczajna, lipa.
Złocisty nektar który pszczoły gromadzą w ulu z tych roślin od prawieków jest uznawany jako produkt odżywczo-leczniczy dla człowieka.
===================================
===================================
Pracowite pszczoły
Tam pod laskiem stoją ule Pszczół gromada brzęczy czule
I od wiosny, do jesieni nektar niosą z łąk zieleni
Widzisz? W ulu praca wre, Każda pszczoła śpieszy się
Słodki miodek chce ci dać Ta rodzinna, pszczela brać.
Gdy jesienią zimno, chłód, ty masz w domu złoty miód.
Pszczoły w ulu przytulone zasypiają w swym kokonie.
Wiosną zbudzą się z ochotą, wyczarować z kwiatów złoto.
Ale zapach! Pszczeli cud- z kwiatów lata- zdrowy miód.
Janina Halagarda
===================================
===================================
PRACA PSZCZÓŁ ROBOTNIC
Troska o potomstwo matki oraz wszystkie inne czynności niezbędne do bytowania rodziny są udziałem robotnic. W okresie wiosenno - letnim w pracach tych zaznacza się pewna kolejność, uwarunkowana wiekiem i stopniem fizjologicznego rozwoju pszczół 7. Młodsze robotnice pracują w ulu. Początkowo ogrzewają czerw i czyszczą komórki, a od momentu, gdy ich gruczoły zaczną wydzielać mleczko, stają się karmicielkami najmłodszych larw
i czerwiącej matki. Następną z kolei pracą jest odbieranie nektaru od przynoszących
go z pola pszczół oraz przerabianie go na miód i układanie w plastrach, a także ubijanie
w komórkach pyłku kwiatowego. Pod wpływem domieszki miodu i śliny pszczół zamienia się on w pokarm bardziej strawny, zwany pierzgą.
Robotnice zajęte pracą w ulu odżywiają się obficie, dzięki czemu rozwijają się i zaczynają funkcjonować ich gruczoły woskowe. Od tej chwili biorą one udział w budowie plastrów. Część z nich zajmuje się wentylowaniem ula za pomocą szybkich ruchów skrzydeł, inne stróżują przy wylocie, nie dopuszczając do gniazda wrogów, bądź też usuwają z ula wszelkie odpadki.
Pszczoły tzw. ulowe dokonują krótkich lotów oczyszczających i orientacyjnych,
a dopiero w wieku 15-18 dni rozpoczynają pracę poza ulem, która trwa do końca ich życia. Robotnice te noszą nazwę pszczół lotnych albo zbieraczek. Przynoszą one w wolu miodowym nektar zbierany z kwiatów, a także pyłek kwiatowy gromadzony w koszyczkach na nogach trzeciej pary w postaci dwóch grudek, tzw. obnóży.
W okresie, gdy w plastrach nie ma wodnistego miodu, robotnice przynoszą do ula znaczne ilości wody; najwięcej jej zużywa rodzina pszczela wiosną.
===================================================
===================================================
"Pracowita Pszczółka"
Pszczoła to jest owad mały, ale wielce doskonały.
W ulu domek ma. I pracuje tam co dnia.
Zapyla kwiaty, daje nam miód, malutka pszczołka to wielki cud!
Na zielonej, kwiecistej łące .Pszczół jest ogrom, tysiące.
Latają i nektar zbierają do swoich ul po pracy
chętnie z nektarem wracają.
Pszczółki nie próżnują, zwinnie dla nas pracują
i miód nam produkują by wszyscy się cieszyli
i jak najdłużej w zdrowiu żyli.
W ulu bardzo się starają zdrowy miodek wyrabiają,
A my potem go zjadamy i dobre humory cały dzień mamy.
Agata i Jacek Szaniawscy
===================================================
===================================================
Truteń – samiec pszczoły miodnej. Zwykle trutnie rozwijają się z jaj niezapłodnionych
i są haploidalne. Trutnie mogą się jednak również rozwijać z jaj zapłodnionych, z zygot homozygotycznych pod względem alleli płciowych i są wówczas diploidalne. Ich rozwój zarodkowy przebiega normalnie, larwy nie są mniej żywotne od larw trutni haploidalnych, ale wkrótce
(ok. 6 godzin) po wykluciu się z jaj zjadane są przez pszczoły robotnice.Masa ciała trutnia wynosi ok. 260 mg, długość 15–17 mm. Trutnie pojawiają się w ulu
na wiosnę i są usuwane przez robotnice na jesieni; średnio w ulu jest ich ok. 2,5 tys.
Do czasu lotu godowego pozostają zupełnie bezczynne, nie pełnią żadnych funkcji społecznych.
Ich jedyną funkcją jest dostarczenie królowej nasienia.
Odbywa się to w czasie lotu godowego, 6–20 metrów nad ziemią (czasami podawana jest wysokość
do 50 m), zwykle w pogodny wiosenny dzień. Trutnie żyją w lecie 2–3 miesiące. Gdy zaczynają się chłody,
są przepędzane i w krótkim czasie giną z głodu i zimna. W normalnej rodzinie pszczelej trutnie nie zimują. Obecność trutnia po sierpniu w ulu interpretuje się jako problemy z królową roju (nie ma jajeczek, trutnie są trzymane z myślą o zapłodnieniu).
Truteń - samiec pszczoły miodnej - Portal Pszczelarski
TRUTEŃ, nieco mniejszy od matki, ma krępą budowę ciała, bardzo duże oczy złożone i silnie rozwinięte skrzydła. Jest pozbawiony żądła, w które wyposażone są żeńskie postacie pszczół. Tak jak matka nie wykonuje on żadnych prac w ulu ani poza nim; jego funkcja ogranicza się do jej unasienienia. Przeciętna długość życia trutnia wynosi 2–3 miesiące.
Rodzina pszczela nie jest luźnym zbiorowiskiem razem żyjących osobników; ścisłe powiązania między nimi oraz podział funkcji powodują, że ani matka, truteń czy robotnica nie są zdolne do samodzielnego życia poza rodziną i jej gniazdem.
===================================================
===================================================
Miodek zjadamy-o zdrowie dbamy
Są muszki, biedronki, szerszenie i żuczki...
Człek wszystkich owadów opisać nie zdoła...
Lecz zwróć mu uwagę-wśród tych najznaczniejszych,
Szczególnie wyróżnia się pszczoła.
Ktoś spyta-dlaczego?
Odpowiedź jest prosta!
Kto kwiaty zapyla, gdy nadchodzi wiosna?
Kto wonny miód tworzy?
Jabłonkom pomaga bujny plon wydać?
Naszych pszczół gromada!
A kto słodki miodek jada,
Zdrowiu swemu dopomaga!
Lepiej zatem udać się po miód do pasieki,
Niż po sztuczne witaminy do apteki!
Justyna Lonycz klasa 5a Szkoła Podstawowa nr 1 w Świeradowie-Zdroju
===================================================
===================================================
MIÓD PSZCZELI
Miód – słodki produkt spożywczy, w warunkach naturalnych wytwarzany głównie przez pszczoły właściwe (miód pszczeli) oraz nieliczne inne błonkówki, m.in. osy z podrodziny Polistinae (Brachygastra, Polistes
i Polybia)[1], poprzez przetwarzanie nektaru kwiatowego roślin miododajnych, a także niektórych wydzielin występujących na liściach drzew iglastych[2]. Miód pszczeli różni się składem od miodu wytwarzanego przez inne owady. Osy pobierają nektar także z roślin trujących dla człowieka, dlatego wytwarzany przez nie miód nierzadko jest przyczyną ciężkich zatruć[3]. W bardzo ograniczonym stopniu substytutem miodu naturalnego jest tzw. miód sztuczny.
Najzdrowsza apteka to pszczela pasieka
Miód w okresie jesienno-zimowym jest bardzo pożądanym smakołykiem. Potrafi zdziałać cuda - miód ma właściwości antybakteryjne, pomaga goić rany i przyspiesza regenerację organizmu, dlatego stosowany jest jako lek na przeziębienie.
Każdy rodzaj miodu wspomaga nasze zdrowie, np. miód rzepakowy jest dobry na serce i układ krążenia, a miód akacjowy jest pomocny szczególnie przy kłopotach żołądkowych.
MIÓD - produkt pszczeli jest najstarszym spośród produktów pszczelich, który wykorzystał człowiek dla celów spożywczych i leczniczych. Użyteczność miodu polega na tym,
że tak w stanie surowym, czy przerobionym , jest nie tylko zdrowym pokarmem , ale bardzo skutecznym lekiem. O tym, że miód jest pokarmem zdrowym i życie przedłużającym, wiedzieli już starożytni, a w pismach po nich pozostałych, mamy tego dowody. Miód użyty wewnętrznie działa bardzo korzystnie na błony śluzowe naszych wnętrzności, zewnętrznie użyty wpływa na odnowienie i wydelikatnienie skóry. Zdrowy organizm powinien używać miodu jako pokarmu, aby utrzymać się w sile pełnego życia jak najdłużej, chory zaś organizm ażeby drogą naturalną przejść do utraconej siły i równowagi. Miód wskazany jest dla dzieci jako środek pomocniczy przy leczeniu podstawowym w chorobach zakaźnych jak odra, świnka, żółtaczka, działają uspokajając i ułatwiają szybszy powrót do zdrowia. Zalecany jest także w dietetyce dla rekonwalescentów i ludzi starszych. Miód doskonale ożywia skórę i z tego względu polecany jest jako środek poprawiający urodę. Działanie odżywcze miodu dotyczy nie tylko skóry ale także krwi, układu nerwowego, mięśni,
kości i wszystkich narządów. Dawki lecznicze miodu są najbardziej dowolne , przeciętnie przyjmowane dawki miodu zawierają się w granicach 1-3 łyżeczki 3 razy dziennie.
Szczęście niejedno ma imię. Bywa nim złoto lub władza.
Sto lat wśród bliskich i w zdrowiu. Lub miłość, co serce poraża.
Pszczelarz marzy o szczęściu. Tylko jednego rodzaju.
By jego pszczoły na rzepak. Mogły polecieć w maju.
By w czerwcu akacje i lipy. Tak kwitły jak nigdy dotąd.
A lipiec gryką się bielił. Sierpień nawłocią złotą.
Miodu niech będzie tak dużo. By go dla wszystkich starczyło.
By znikła na zawsze warroza. I w marcu się zimno skończyło.
Może to mało przy wszystkim. O czym świat marzył przez wieki
Ale marzenia pszczelarza. Dotyczą tylko pasieki.
Marzenia („Pszczelarz Polski” 6/2009)
Rodzaje miodów strony:
Rodzaje miodów | PZP Gatunki i rodzaje miodów - Świat Kwiatów
RODZAJE MIODÓW PRZYKŁADY
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód RZEPAKOWY w stanie płynnym ma zabarwienie jasnożółte. Krystalizuje się bardzo szybko przyjmując postać białego twardego krupca. Posiada drobne kryształki mają smalcowatą konsystencję -białą lub kremową barwę. Dobrze rozpuszcza się w wodzie.
Posiada łagodny, lekko gorzkawy smak i słaby zapach kwiatów rzepaku. Miód o najwyższej zawartości glukozy i aminokwasów.
i miażdżycy, a też przy schorzeniach nerek, przewodu moczowego, dróg żółciowych
i wątroby. Poza tym wspomaga podstawową terapię
w przebiegu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, przyspieszając gojenie stanu zapalnego. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i wyrównuje niedobory potasu w organizmie Ponadto jest łatwo przyswajalny przez wątrobę zwiększając w ten sposób znacznie jej możliwości detoksykacji. Stosowany zewnętrznie, w przypadku oparzeń zapobiega tworzeniu się pęcherzy i związanych
z nimi infekcjami. Przyspiesza proces gojenia ran.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: Miód Rzepakowo-Akacjowy
Miód Akacjowy
Miód AKACJOWY w stanie płynnym ma barwę jasnokremową. Zawiera dużą ilość fruktozy, co powoduje powolną krystalizację. W smaku delikatny bardzo słodki (lubiany przez dzieci) Odznacza się niską aktywnością antybiotyczną.
ZASTOSOWANIE LECZNICZE Pomocny w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, zapalenia błony śluzowej oraz stanów kurczowych jelita cienkiego i grubego. Zalecany przy leczeniu nadkwasoty żołądka, zaburzeń przewodu pokarmowego i układu trawiennego. W chorobie wrzodowej przyspiesza regenerację tkanki, odnowę błony śluzowej, usuwanie nadżerek i owrzodzeń. Łagodnie wycisza niepokój wewnętrzny, ułatwia zasypianie, wzmacnia znużony, wyczerpany organizm. Zaleca się wypicie na 2 godziny przed snem szklanki naparu z melisy z łyżką miodu akacjowego. Ze względu na dużą zawartość fruktozy może być stosowany przy niektórych rodzajach cukrzycy.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Lipowy
Miód LIPOWY w stanie płynnym zabarwienie jasno-bursztynowe, po skrystalizowaniuma kolor żółtopomarańczowy lub brunatny. Jest miodem aromatycznym o dość pikantnym smaku.
ZASTOSOWANIE LECZNICZE
Działa antyseptycznie, przeciwskurczowo, napotnie, przeciwgorączkowo, wykrztuśnie, lekko nasennie i uspokajająco, obniża gorączkę. Pomaga w leczeniu grypy, przeziębienia, kaszlu, ostrych i przewlekłych chorobach tradycyjnie używany przy przeziębieniowych, anginach, zapaleniach zatok obocznych nosa, dróg oddechowych. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych i nerwicach. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Zapachem przypomina kwiaty lipy. W smaku jest pikantny, czasem z lekką goryczką.
Polecany jest też przy chorobach serca i układu krążenia. Działa łagodnie moczopędnie, skutecznie likwiduje obrzęki oraz nieznacznie obniża ciśnienie krwi. Należy też wspomnieć o dużej skuteczności i aktywności w leczeniu schorzeń ginekologicznych.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Wielokwiatowy
Miód WIELOKWIATOWY pochodzi z nektaru zebranego przez pszczoły z różnych roślin uprawnych, łąkowych, leśnych i dziko rosnących od wiosny do wrzosowych zbiorów późnej jesieni - zwany potocznie też miodem tysiąca kwiatów .
Miód z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, przyjemny zapach i łagodny smak. Miód z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy i ma bardziej zdecydowany smak oraz zapach.
ZASTOSOWANIE LECZNICZE zalecany przy przeziębieniach, schorzeniach górnych dróg oddechowych, Dzięki łatwo przyswajalnym cukrom prostym wspomaga mięsień sercowy, nieżycie żołądka i jelit, wyczerpaniu nerwowym. Miody te posiadają urozmaicony skład
i są bardzo dobrą uzupełniającą odżywką zwłaszcza dla dzieci, studentów sportowców, osób wykonujących ciężką pracę fizyczną, umysłową, rekonwalescentów i osób starszych. Zaleca się stosować go także zapobiegawczo.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Mniszkowy
Ma barwę jasnożółtą do jasno pomarańczowej. Zapach kwiatów mniszka lekarskiego.
Smak słodki, lekko mdły.
Dzięki zawartej w miodzie mniszkowym cholinie, obniża się poziom lipidów
w wątrobie i zwiększa efekt żółciopędny. Miód mniszkowy (z kwiatu mniszka lekarskiego, popularnego mleczu kwitnącego na przełomie kwietnia i maja) ma jasnożółty kolor, krystalizuje szybko, nierównomiernie. Ma wysoką aktywność biologiczną (czy biotyczną).
Miód mniszkowy znajduje szczególne zastosowanie w chorobach żołądka, zaburzeniach trawienia, chorobach jelit, skurczach żołądka i jelit oraz chorobach wątroby i dróg żółciowych, a także przy niedokrwistości i schorzeniach reumatycznych. Pomocny w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Wrzosowy
zdjęcie, źródło: kaszubskie miody
Galaretowaty, o barwie czerwono-brunatnej, po skrystalizowaniu żółtawo-pomarańczowej lub brunatnej. Pachnie kwiatem wrzosu, dość silnie. Jego smak jest ostry, gorzkawy i mało słodki. Krystalizuje dość szybko, Nie jest zbyt słodki.
Zalecany jest przy leczeniu stanów zapalnych gruczołu krokowego, stanów zapalnych dróg moczowych, kamicy nerkowej, biegunek, stanów zapalnych jamy ustnej i gardła,
stanów zapalnych żołądka i jelit.
Zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Gryczany
O zabarwieniu brązowym posiada silny ostry zapach oraz bardzo charakterystyczny smak
ZASTOSOWANIE LECZNICZE
Wyróżnia się wysoką zawartością magnezu i dlatego zalecany jest do diety antynowotworowej oraz w leczeni schorzeń układu krążenia szczególnie na tle miażdżycowym. Zalecany jest dla osób gorączkujących w schorzeniach infekcyjnych. Wyjątkowo duża zawartość łatwo przyswajalnego żelaza, witaminy C i białka jest cenna
w leczeniu niedokrwistości, niedoboru żelaza zarówno u dzieci jak i dorosłych.
Ma korzystny wpływ przy osłabieniu wzroku, słuchu, a także kłopotach z pamięcią.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Spadziowy
Miód spadziowy wytwarzają pszczoły z zebranej z drzew i roślin rolniczych wydzieliny produkowanej przez mszyce i czerwce. W sprzedaży spotykamy najczęściej miody ze spadzi iglastej i ze spadzi liściastej. Różnią się barwą, konsystencją, smakiem, aromatem i szybkością krystalizacji. Są to miody gęstsze od nektarowych i zawierają więcej związków mineralnych, szczególnie potasu, fosforu, chloru, siarki, wapnia, magnezu i żelaza.
Może pochodzić zarówno ze spadzi drzew liściastych-głównie lipy, topoli, brzozy, jak też drzew iglastych-głównie jodłowej i świerkowej. O barwie od szarozielonej do prawie czarnej. Krystalizuje się wolno w grudach. Smak łagodny, mało słodki, lekko żywiczny.
Zapach lekko korzenny lub żywiczny.
Zawiera więcej enzymów, biopierwiastków i witamin z grupy B niż inne miody. Działa przeciwzapalnie, antybiotycznie. Pomaga przy leczeniu schorzeń:
miód ze spadzi drzew iglastych: dróg oddechowych, przewodu pokarmowego,zaparć, biegunek, chorób serca i naczyń krwionośnych,nerwic
Miody Spadziowe zalecane są osobom pracującym dużo przy komputerze.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Nawłociowy
W stanie płynnym ma kolor od żółtego do bursztynowego. Dość szybko się krystalizuje przyjmując konsystencję kremu. W smaku i zapachu, podobnie jak w miodzie gryczanym, wyczuwa się pewną ostrość i lekką kwaśność. Pomocny przy leczeniu grypy, kataru, przeziębień i biegunek. Jest lubiany przez dzieci.
zdjęcie, źródło: kaszubskie miodyZASTOSOWANIE LECZNICZE
Polecany jest przy chorobach dróg moczowych, prostaty, zapaleniu jelit i kamienicy nerkowej.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Koniczynowy
zdjęcie, źródło: miody Bartnik
Miód koniczynowy wytwarzają pszczoły z nektaru koniczyny białej i czerwonej.
i intensywnie żółtym kolorze. Właśnie żółciutki kolor wyróżnia ten miód spośród innych miodów.
Smak jego jest bardzo łagodny. Może jednak przechodzić w piekący, jeżeli posiada w sobie większy udział nektaru z koniczyny czerwonej, która właśnie daje taki lekko piekący posmak.
Zapach miodu koniczynowego przypomina zapach kwiatów koniczyny, jest jednak stosunkowo delikatny,
w porównaniu z innymi gatunkami miodów np. miodem gryczanym.
Jest aromatyczny, łagodny i ma kwaskowaty smak. Wstanie płynnym ma słomkowo-żółtą lub łososiową barwę. Krystalizuje powoli, przyjmując gęstą, drobnoziarnistą konsystencję. Działa wykrztuśnie, napotnie, przeciwzapalnie i moczopędnie. Jest skuteczny
przy zatrzymaniu moczu, w leczeniu biegunek, niedomagań przewodu pokarmowego, zapalenia oskrzeli i wyczerpania nerwowego. Dzięki dużej zawartości fruktozy polecany jest
przy cukrzycy.
Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii oraz zapalenia oskrzeli
i biegunki. Miód koniczynowy jest stosunkowo rzadko spotykana odmiana miodu. Przeważnie występuje w większej zawartości w miodzie wielokwiatowym, jednakże przy odpowiednio sprzyjających warunkach pogodowych jest możliwe uzyskanie czystego miodu koniczynowego. Dlatego, że posiada działanie wykrztuśne, moczopędne
i uspokajające, miód koniczynowy polecany jest dla osób nerwowych.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Faceliowy
Miód faceliowy jest jasnożółty, ma przyjemny, delikatny, lekko kwaśny smak. Po krystalizacji staje się jasnokremowy, prawie biały. Zalecany jest przy przeziębieniach i nieżycie żołądka.
zdjęcie, źródło: miody Jakubiec
Jej wydajność nektarowa jest bardzo duża a okres wegetacji krótki. Miód produkowany
z nektaru kwiatów facelii ma bardzo delikatny
i lekko kwaskowaty smak oraz kwiatowy zapach. Odznacza się jasnożółtą lub zielonkawą barwą.
Miód faceliowy jest miodem nektarowym, czyli kwiatowym.
Jest też nazywany "miodem królewskim". Wszystkie miody kwiatowe są jasne i odznaczają się intensywnym aromatem. Z miodów nektarowych możemy wyróżnić: miód rzepakowy, lipowy, akacjowy, wrzosowy, mniszkowy, koniczynowy oraz faceliowy.
Posiada on wiele właściwości leczniczych, przez to jest jednym
z najbardziej cenionych miodów w Polsce. Miód faceliowy produkowany jest z facelii,
w Polsce najpopularniejszą jej odmianą jest facelia błękitna, która uznana została
za królową roślin miododajnych.
Miód faceliowy – właściwości Miód faceliowy posiada przede wszystkim właściwości lecznicze, używać go powinny osoby mające problemy z nadciśnieniem tętniczym, ponieważ miód skutecznie je obniża. Jest produktem, który świetnie wzmacnia odporność i zapobiega stanom zapalnym górnych dróg oddechowych, ponieważ cechują go właściwości bakteriobójcze. Dzięki zawartej w miodzie cholinie chroni naszą wątrobę, zwłaszcza
przy zatruciach. Miód faceliowy wspomaga także leczenie chorób układu pokarmowego: wrzodów żołądka i dwunastnicy, nieżytu żołądka, problemów z woreczkiem żółciowym
oraz trzustką. Pomocny jest również przy leczeniu astmy oskrzelowej.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Pokrzywowy
Pokrzywa oczyszcza krew, zapobiega biegunkom, hamuje krwawienia. Zwiększając produkcję krwi i hemoglobiny wpływa korzystnie na układ immunologiczny, wzmacniając go. Ponadto zawiera żelazo, które jest dobrze przyswajalne dzięki obecnej w pokrzywie witaminie C. Ponadto pokrzywa jest bogata w wapń, potas, magnez, witaminy: K, B2, B6 oraz prowitaminę A. Pokrzywa jest nazywana zielonym złotem. W fitoterapii, czyli ziołolecznictwie, stosuje się ją powszechnie i bardzo chętnie ze względu na szerokie spektrum działania i bogaty zasób składników odżywczych.
to drogocenna roślina dla naszych organizmów, wymęczonych zimą, szarościami i coraz mniejszymi dawkami witamin ze zbyt starych owoców i jarzyn.
zdjęcie, źródło: miody zioło miód
ZASTOSOWANIE LECZNICZE
Miód pokrzywowy leczy: anemię, zmęczenie wiosenne, usprawnia pracę szpiku kostnego
i śledziony, wzmacnia siły po ciężkich chorobach, poprawia krążenie. 
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Nostrzykowy
Miód nostrzykowy o lekkim zapachu waniliowym ma jasny kolor, a po skrystalizowaniu staje się jeszcze jaśniejszy lub żółty. 
zdjęcie, źródło: miody Naturploni śledziony, wzmacnia siły po ciężkich chorobach, poprawia krążenie.
ZASTOSOWANIE LECZNICZE
Miód ma wpływ na zmniejszenie krzepliwości krwi, obniża ciśnienia krwi oraz wykazuje działanie przeciwkrzepliwe. Zaleca się go jako środek przeciwskurczowy w chorobie wieńcowej serca i zakrzepicy naczyń wieńcowych. Zawiera kumarynę, która obniża ciśnienie tętnicze krwi. Miód działa uspokajająco i nasennie. Można go również polecić przy bezsenności, migrenie, nerwobólach i zespole klimakterycznym Zalecany przy nerwicy serca oraz przy innych schorzeniach serca i naczyń krwionośnych. Zapobiega degeneracjom mięśnia sercowego na tle miażdżycy oraz zakrzepowemu zapaleniu żył.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Miód Malinowy
Miód malinowy w stanie płynnym jest jasnożółty, a po skrystalizowaniu ma barwę żółtobiałą. Smak ma przyjemny i słodki, a zapachem przypomina owoce maliny. Działa napotnie, rozgrzewająco, antyseptycznie i przeciwgorączkowo. Ze względu na doskonały smak i łagodność działania polecany jest szczególnie dzieciom. Stosuje się go w przeziębieniach, schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżycie żołądka, jelit, niedokrwistości oraz prewencyjnie przy miażdżycy. Wzmacnia układ odpornościowy i wspomaga pracę serca.
Mało znany miód malinowy
Jego wyjątkowość polega na tym, że jak sama nazwa wskazuje, powstaje on z kwiatów malin, a te kwitną zaledwie przez trzy tygodnie, około dwóch razy w roku. W zależności
od odmiany malin, które służą do produkcji miodu, może on, tak jak i same maliny, posiadać nieco odmienny smak. Warto także wiedzieć, że by miód malinowy mógł w ogóle powstać, pasieka musi znajdować się w pobliżu plantacji tych smakowitych owoców,
co nie zdarza się często. Między innymi z tego właśnie powodu miodu malinowego raczej
nie znajdziemy w popularnych sklepach, a czasem nawet ciężko będzie nam zdobyć
go od lokalnych pszczelarzy. Pierwsze zbiory nektaru pszczoły mogą rozpocząć z końcem maja, ponieważ wtedy dostępne są dla nich wczesne odmiany malin, natomiast po raz drugi przystępują one do pracy pod koniec sierpnia, zwykle aż do początków listopada
lub pierwszych przymrozków, ponieważ w tym właśnie czasie kwitnąć zaczynają maliny
z późniejszych odmian.
zdjęcie, źródło: miody, pasieka moje pszczoły
Skład miodu malinowego
Cennymi substancjami zawartymi w miodzie malinowym są między innymi enzymy pochodzące ze śliny pszczół (inwertaza, alfa-amylaza, beta-amylaza i inne), mikroelementy (potas, chlor, magnez, wapń, mangan, fosfor), a także witaminy (B1, B2, B6, B12). Bogaty skład miodu malinowego sprawia, że będzie to dobry wybór w wielu sytuacjach.
Działanie miodu malinowego
Miód malinowy posiada właściwości odprężające i wzmacniające, które zapewniają naszemu organizmowi lepszą kondycję i poprawiają nasze samopoczucie. Posiada również spore wartości odżywcze, dlatego będzie to idealny produkt dla osób zmęczonych
i pozbawionych energii, ale także w przypadku dzieci, które potrzebują jej, by prawidłowo się rozwijać. Wiele osób stosuje go podczas nieżytów żołądka, a według różnych badań, przejawia on nawet działanie przeciwmiażdżycowe. Dodatkowo miód malinowy posiada,
jak wszystkie inne miody, działanie antybakteryjne, a także pomaga nam dbać o zdrowy wygląd naszej skóry. Miód malinowy może szczególnie przysłużyć się naszemu układowi krwionośnemu, ponieważ skutecznie obniża ciśnienie krwi
i poprawia krążenie, a także stymuluje produkcję czerwonych krwinek i hemoglobiny. Dodatkowo działa on także wzmacniająco i ochronnie na wątrobę oraz zwiększa wydzielanie żółci. Warto wiedzieć, że miód malinowy działa napotnie, przeciwgorączkowo
oraz rozgrzewająco, dzięki czemu idealnie sprawdzi się w leczeniu chorób dróg oddechowych oraz podczas przeziębienia lub grypy. Jego zapach działa kojąco na nerwy
i pomaga nam się zrelaksować, więc warto wykorzystać do na przykład podczas kąpieli.
=======================================================================
Miód BŁAWATKOWY
Miód bławatkowy - mało spotykany miód o intensywnym zapachu bławatka oraz żółto złocistej barwie. W smaku jest bardzo charakterystyczny, trochę ostry.
Miód ten powstaje z nektaru popularnego chabra bławatka-rośliny, która uznawana
jest za chwast i rośnie na terenach wolnych od stosowania środków chwastobójczych,
najczęściej na polach zbórz lub w ich poblskim kontakcie na obszarach Polski.
Sam bławatek bardzo ceniony jest zwłaszcza za działanie moczopędne i przeciwzapalne. Picie naparu z suszonych kwiatów tej rośliny pomaga w kamicy nerkowej i zapaleniu pęcherza.
Jego antybakteryjne działanie wykorzystywane jest w leczeniu np. zapalenia spojówek
czy schorzeń jamy ustnej.
że jest on wykorzystywany pomocniczo przy antybiotykoterapii, jako środek antybakteryjny i grzybobójczy. Sprawdza się także w leczeniu zakażeń jamy ustnej i układu moczowe.
Miód chabrowy ma bogaty skład chemiczny, ponieważ poza nekterem
z samego bławatka zawiara nektr z innych kwiatów, które mniej licznie obrastają łąki. W miodzie tym wykryto największą ze wszystkich miodów zawartość lizozymu, około 15,28 ľg/g. Lizozym jest białkiem enzymatycznym, które tworzy wiele tkanek i błon komórek zwierzęcych i roślinnych. Co ważne, ma ono zdolność do rozpuszczania błon komórkowych bakterii, np. salmonelli, działa hamująco na wirus HIV-1, a także na niektóre grzyby.
W badaniach ustalono także jego działanie przeciwnowotworowe. Enzym ten wykorzystywany jest w przemyśle spożywczym (jako środek konserwujący),
a także w medycynie.
Skład miodu bławatkowego to przewaga cukrów prostych-glukoza i fruktoza. Znajdziemy w nim także aminokwasy, białka i enzymy oraz kwasy organiczne. Obecne są także pierwiastki: fosfor, potas,sód, olejki eteryczne oraz wapń.
Miód ten poznamy po bursztynowej barwie w stanie płynnym, która wraz z naturalną krystalizacją zmienia się na matowobursztynową.
Szybko krystalizuje się ze względu na przewagę glukozy w jego składzie.W smaku jest lekko gorzki,
w miarę dojrzewania jego smak łagodnieje.
W plastrach może mieć odcień zielonkawy. Miód ten jest aromatyczny, a jego zapach to woń kwiatów bławatka. Dość szybko krystalizuje ze względu na przewagę glukozy w jego składzie.
======================================================================
Miód CZĄBROWY
Miód cząbrowy- ciemny, bursztynowylub herbaciany kolor, który po skrystalizowaniu zamienia
się w jasnobrązowy. Aromat kwiatów cząbru oraz ciekawy, ostry, pieprzowo-ziołowy smak. Swoimi właściwościami biotycznymi przewyższa niejednokrotnie słynne miody królewskie oraz papieskie. Zapach miodu
z cząbru również jest wyjątkowy. Ma charakterystyczny zapach kwiatu pożytku, z którego pochodzi.
Miód cząbrowy jest mało znany w Polsce, w przeciwieństwie
do Chorwacji. W Polsce można go nabyć od pszczelarzy prowadzących swoje pasieki na terenie Kujaw.
Miód cząbrowy jest znany ze swoich właściwości bakteriobójczych, antyseptycznych i antybiotycznych,
dlatego jest wykorzystywany w apiterapii.
Jest szczególnie zalecany przy wszelkich dolegliwościach układu pokarmowego na tle bakteryjnym, skurczowym,
w niestrawnościach oraz w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, chorobach przeziębieniowych i wszelkich problemach z gardłem
=======================================================================
Miód SADOWNICZY
Miód sadowniczy - powstaje z nektarów kwiatów różnych drzew owocowych. Kolor żółty, przechodzący stopniowo w kremowy w procesie krystalizacji. Zawiera dużo glukozy. Przeważnie pszczoły wykorzystują go na własne potrzeby,
więc rzadko kiedy jest pozyskiwany.
=======================================================================
Miód MANUKA
Miód manuka - miód niespotykany w naszym kraju, wytwarzany z kwiatów manuka występujących w Nowej Zelandii. Ciemny, ostry w smaku i intensywnie pachnący. Wykazuje silne właściwości leczniczeKrzewy manuka - wyjątkowe rośliny - Wcinaj Miód!
Tylko w niektórych regionach świata, jednak możemy kupić nasiona jednej
z jego odmian ogrodowych i posadzić ją przed naszym domem.
Oprócz cennych właściwości tej rośliny jej dużą zaletą jest także piękny wygląd.
=======================================================================
Niektóre zdjęcia miodów pochodzą ze stron internetowych i są własnością:- pasieka pasja.pl, pasieka kaszubskie miody, Kujawskie miody,pasieka BioBee, pasieka Bartnik, pasieka Jakubiec, pasieka Fejarskich, pasieka w gosp.ekol. Naturalplon, Bartnik Sokólski.
Pozostałe zdjęcia miodów: Piotr Tomaszczyk-pasieka "Gucio" Żory-Rudziczka.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Matecznik
Mateczniki to komórki na plastrze, które są zdecydowanie większe niż inne komórki,
służące do wychowania nowej matki. W zależności od przeznaczenia mateczniki są zakładane jako:
Matecznik rojowy
Mateczniki rojowe (jest ich zwykle większa ilość) pojawiają się późną wiosną, gdy rodzina pszczela zaczyna wchodzić w nastrój rojowy.
Matecznik cichej wymiany
Matecznik (zwykle kilka) zakładany przez pszczoły w celu wychowania nowej matki na wymianę dotychczasowej (np. starej, niepełnosprawnej).
Matecznik ratunkowy
Matecznik (zwykle kilka) zakładany przez pszczoły w celu wychowania matki ratunkowej (np. po stracie dotychczasowej).
Rozróżnianie mateczników - mateczniki rojowe - Portal Pszczelarski
ULIK WESELNY
Ulik weselny to mały ulik typowy do wychowu matki pszczelej (królowej). Jest to ulik gdzie pszczoły opiekują się tylko matką. Wtedy matka jest duża i dorodna, z tego ulika matka wychodzi do unasienienia po czym wraca do ulika gdzie po pewnym czasie składa swoje pierwsze jajeczka. Taką matkę można wykorzystać do sprzedaży lub do własnych potrzeb.
Ulik weselny może służyć do przetrzymywania rezerwowych matek pszczelich
i wykorzystywania ich w dogodnym dla pszczelarza terminie. W uliku można otrzymywać kolejne matki, zarówno sztucznie, jak i naturalnie unasienniane. Matki można w nich przetrzymywać od wiosny do późnej jesieni, oczywiście pod warunkiem poznania zasad użytkowania ulika. Małe rodzinki z czerwiącymi matkami mogą być przesyłane w ulikach
do odbiorców i stanowić zaczątek kwalifikowanych rodzin pszczelich.
Małe Uliki weselne są lekkie i nie wymagają wielkiej pracy. Przy przeglądzie takiego ulika nie poświęcamy dużo czasu, a sam przegląd ogranicza się tylko do oceny unasienienia,
to jest – sprawdzenia czy matka podjęła czerwienie, a jak niema jajeczek,
to upewniamy się czy matka jest w ogóle w uliku, bo bywa i tak, że jej tam po prostu niema.
Bywa też nieraz tak, że w uliku niema nic – jest pustusieńko. Unasienianie matek w uliku weselnym, to najtańsza z metod unasieniania matek pszczelich, gdyż wystarczy tylko jedna szklanka pszczół do zasilenia takiego ulika odrobinę pokarmu, żeby powstała mała rodzinka pszczela. Małe ryzyko przy takiej metodzie bo to tylko szklanka pszczół. Ten sposób przesyłania matek pozwala na ich przyjęcia bez uszkodzeń w rodzinach. Ulik może również służyć do przetrzymywania rezerwowych matek pszczelich i wykorzystywania
ich przez pszczelarza w dogodnym dla niego terminie.
Jak prawidłowo nasiedlić ulik weselny? | Mojapszczola
Przygotowanie rodzinek weselnych, poddawanie matek, uliki w ...
Naturalne unasiennianie matek pszczelich - Pasieka
Wczesnowiosenne unasienianie matek pszczelich - Pasieka
TEST NA PRAWDZIWOŚĆ MIODU
1 TEST NA WODĘ
- Do szklanki z chłodną wodą lejemy miód prosto ze słoiczka.
Prawdziwy miód osiada ciężko na dnie szklanki, leje się nieprzerwanym strumieniem
i jest widoczny dokładnie na dnie.
Sztuczny miód w wodzie od razu zacznie się rozpuszczać, strumień będzie porozrywany, niejednolity.
2 TEST NA OŁÓWEK
- potrzebujemy ołówka kopiowego (chemiczny, kopiowy) lub bardzo miękkiego ołówka, np.
6B. Na rękę nakładamy kroplę miodu i dotykamy ją czubkiem ołówka.
Prawdziwy miód nie zmieni swojej barwy po zetknięciu z ołówkiem.
Sztuczny miód zabarwi się na ciemny kolor.
3 TEST NA ŁYŻECZKĘ
- nabieramy miód na łyżeczkę i powoli lejemy na talerzyk.
Prawdziwy miód powinien lać się nawet bardzo cieniutkim strumieniem, a na talerzyku tworzyć stożek. Sztuczny miód będzie kapał i przerywał strumień, nie utworzy też stożka.
4 TEST w czterech krokach na szklankę wody
Przygotuj swój zakupiony miód oraz niepełną szklankę wody.
Krok 1. Czysty, naturalny miód spływa nieprzerwanym strumieniem w szklance wody, układa się wyraźnie na dnie, rozpuszcza się w wodzie powoli.
Krok 2 i 3. Miód nieprawdziwy, z dodatkiem 70% syropu cukrowego nie spływa równo
w szklance, tworzy zawirowania, szybciej rozpuszcza się w wodzie
(zwłaszcza przy zamieszaniu), na dnie układa się nieregularnie, niewyraźnie widoczna jest granica między miodem i wodą.
Krok 4. Miód nieprawdziwy, czysty syrop cukrowy już w trakcie przelewania rozpuszcza
się w wodzie, powstają liczne zawirowania.
Na dnie brak granicy między wodą, a syropem.
ZOBACZ TAKŻE :
Jak rozpoznać miód fałszywy? | PZP - Polski Związek Pszczelarski
- PYŁEK PSZCZELI - ...KWIATOWY...
Pyłek kwiatowy jest produktem pszczelim zbieranym przez robotnice pszczoły miodnej
z kwiatów roślin, głównie owadopylnych. Wyróżnia się dużą zawartością witamin z grupy B, cukrów prostych i złożonych oraz aminokwasów, w tym argininy. Arginina odgrywa znaczącą rolę w profilaktyce i leczeniu choroby wieńcowej dzięki wytwarzaniu NO-(tlenku azotu) działającego rozszerzająco na światło naczyń wieńcowych serca,
]podobnie jak nitrogliceryna. Wykazuje również działanie antyagregacyjne (przeciwkrzepliwe). Zawiera również inne substancje odżywcze i aktywne biologicznie, enzymy, hormony, nienasycone kwasy tłuszczowe. Ze względu na skład zwany „bombą witaminową”, znajduje szczególne zastosowanie w rekonwalescencji, braku apetytu, awitaminozie, schorzeniach układu pokarmowego i wątroby. Od lat pyłek kwiatowy
z powodzeniem stosowany jest przy przeroście gruczołu krokowego. Kuracja pyłkowa poprawia samopoczucie, podnosi kondycję i wzmaga odporność organizmu.
Pyłek pochodzący z różnych roślin oraz okresu zbioru wykazuje różnorodne działanie. Najbogatszy w składniki mineralne jest pyłek pochodzący z możliwie jak największej ilości gatunków roślin. W handlu pyłek występuje w postaci wysuszonych obnóży, tabletek, granulatu oraz w postaci mieszaniny z miodem. Dzieciom podajemy pyłek mielony
z dodatkiem soku z czarnej porzeczki.
POZYSKIWANIE PYŁKU KWIATOWEGO
PYŁEK KWIATOWY-OBNÓŻA
Pyłek kwiatowy w formie obnóży lub granulatu (2-3 łyżeczki) należy zalać 1/3 szklanki przegotowanej, ostudzonej wody lub mleka i odstawić na kilka godzin. Osłodzić miodem
tuż przed spożyciem. Ze względu na fakt iż płyny ciepłe są lepiej przyswajalne, wskazane jest dolanie przed spożyciem nieco ciepłej wody (poniżej 40 stopni Celsjusza). Pyłek w tej postaci zaleca się przyjmować dwa razy dziennie, rano na czczo i wieczorem przed snem. Kuracja jednorazowa powinna trwać od jednego do dwu miesięcy.
Najlepiej wiosną i jesienią.
czytaj także :
Pyłek pszczeli, jest to właściwie pyłek kwiatowy, ale zebrany przez pszczoły i uformowany w małe kulki zwane obnóżmi. Obnóża nie są czystym pyłkiem, ale pyłkiem kwiatowym zmieszanym z nektarem, miodem lub śliną pszczół. Dzięki temu może być on formowany przez pszczoły w grudki i przenoszony do ula
na odnóżach tylnych. Pyłek pszczeli jest bardzo bogatym źródłem białka, minerałów i witamin. Taki skład chemiczny pyłku jest całkowicie zrozumiały, ponieważ jest on męskimi komórkami rozrodczymi kwiatów
i ma za zadanie zbudować nową roślinę.
Właściwości pyłku pszczelego
Z uwagi na dużą ilość substancji odżywczych pyłek pszczeli ma szerokie zastosowanie jako lecznicza substancja. Istnieje wiele tabletek na bazie właśnie pyłku. Reguluje on bowiem przemianę materii, poprawia działanie układu trawiennego, a u osób otyłych doprowadza do spadku wagi.
Pyłek kwiatowy ma również działanie detoksykacyjne. Szczególnie ma to duży wpływ na działanie i stan wątroby. Jednocześnie ma działanie osłaniające oraz wspomaga odnowę tkanek wątroby. Poza tym pyłek, podobnie jak i wszelkie miody, ma działanie przeciwmiażdżycowe – poprzez obniżanie poziomu lipidów. Stosowany jest także w leczeniu pozawałowym. Inną ważną cechą pyłku pszczelego jest jego działanie antybakteryjne i antygrzybicze.
Polecany jest w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej, najlepiej w połączeniu z propolisem, czyli kitem pszczelim. Pyłek pszczeli ma zastosowanie również w leczeniu alergii, w szczególności kataru siennego czy astmy. Badania potwierdzają także jego pozytywne działanie w leczeniu przerostu prostaty, czy choroby wrzodowej dwunastnicy. Pyłek kwiatowy określany jest mianem cudownego środka, bo ma bardzo szerokie działanie i właściwości. Jego odżywcze działanie sprawia, że jest polecany dzieciom, osobom starszym jak i osobom, które wykonują ciężką prace fizyczną lub umysłową.
Jak stosować pyłek pszczeli ?
Sposobów spożywania pyłku jest wiele. Najbardziej popularne jest mieszanie sproszkowanego pyłku (obnóży) z miodem, ale można łączyć go także z sokami, mlekiem, twarożkiem lub dżemem.
Świeży pyłek pszczeli pozyskiwany przez pszczelarzy z ula, zawiera stosunkowo dużą ilość wody
i poddawany jest suszeniu lub mrożeniu, alby zachować jego właściwości. Jeśli jednak znajduje się dłużej
w ulu pszczoły same dbają o jego konserwację poprzez składowanie w komórkach, pokrywanie miodem
i zasklepianie woskiem.
Po pewnym czasie zmienia się on nieco, przechodząc proces fermentacji, dlatego zwany jest wtedy pierzgą. Pszczoły przechowują pyłek w tej formie na czas jesienny i zimowy, kiedy nie jest on dostępny.
Do celów leczniczych pszczelarze pozyskują pyłek zebrany przez pszczoły za pomocą tak zwanych poławiaczy pyłku.
Warto pamiętać iż spożywany pyłek kwiatowy lepiej jest rozdrabniać, bowiem wtedy zwiększa się jego przyswajanie. Najprostszym sposobem jest spożywanie wcześniej przygotowanego (minimum na 4 h przed spożyciem) roztworu pyłku z wodą 2 x dziennie – rano i wieczorem.
PROPOLIS - KIT PSZCZELI
propolis to rozrobiony kit pszczeli w formie płynnej (w butelce)
zaś kit pszczeli jest to zbrylona masa
PROPOLIS - KIT PSZCZELI
Propolis zwany kitem pszczelim jest balsamiczno-żywiczną substancją zbieraną przez robotnice pszczoły miodnej
z wydzielin pączków topoli, brzozy oraz innych drzew liściastych i iglastych. Barwa jest zróżnicowana
w zależności od surowca z którego propolis powstaje,
od żółto-zielonej do ciemnobrązowej, prawie czarnej.
W jego skład wchodzi cały szereg substancji biologicznie czynnych, wykazujących bardzo silne działanie bakteriobójcze, bakteriostatyczne
i przeciwbólowe. Wykazuje dużą aktywność w stosunku do niektórych grzybów i pierwotniaków. Przyśpiesza metabolizm komórkowy i działa ogólnie odtruwająco. Regeneruje tkankę kostną, chrzęstną, nabłonek skóry, zapobiega powstawaniu blizn. Ma szczególne zastosowanie w leczeniu odleżyn, oparzeń, owrzodzeń i trudno gojących się ran oraz wrzodów żołądka i przy przewlekłych schorzeniach przewodu pokarmowego.
Z powodzeniem stosowany jest przy chronicznych nieżytach gardła, anginach, a w postaci czopków w ginekologii i leczeniu hemoroidów.
Stosowany wraz z antybiotykami podnosi skuteczność
ich działania.
UWAGA!: U niektórych osób występuje uczulenie na propolis.
Przed pierwszym zastosowaniem należy przeprowadzić test, rozprowadzając propolis na zgięciu ramienia. W przypadku wystąpienia zaczerwienienia odstąpić od stosowania preparatu.
Propolis występuje w handlu w różnorodnej postaci;
surowca (produktu nieprzetworzonego), kropli propolisowych, maści, drażetek, czopków oraz w mieszaninie z miodem.
Kit pszczeli dobrze rozpuszcza się w alkoholach, acetonie
i chloroformie. Nie jest prawie wcale rozpuszczalny w wodzie.
Jest dużo twardszy i odporniejszy na temperaturę niż wosk (mięknie powyżej 36°C).
W kicie pszczelim w zależności od jego pochodzenia znajduje się:
- 50–55% żywicy;
- 30–40% wosku roślinnego i wosku pszczelego;
- 5–10% olejków eterycznych;
- białka (pyłek);
- mikroelementy (Cu, Si, Mg, Mn, Zn);
- witaminy z grupy E, H, P i B
- Barwa propolisu zależy od gatunku rośliny, z której jest zbierany:
Propolis wykazuje silne działanie bakteriobójcze. Ta właściwość znalazła zastosowanie
w lecznictwie. Kit pszczeli przyśpiesza procesy gojenia i regeneracji tkanek, jest skuteczny również w przypadku oparzeń. Ponadto może być używany przy przeziębieniu, paradontozie
i chorobach układu pokarmowego (tylko pod kontrolą lekarza).
Firmy farmaceutyczne produkują obecnie wiele parafarmaceutyków opartych na propolisie. Stosuje się go głównie pod postacią 3% lub 5% maści, tabletek lub roztworu alkoholowego. Preparaty te w niektórych przypadkach mogą powodować objawy nadwrażliwości
lub odczyny alergiczne.
Po roku przechowywania kit pszczeli traci częściowo swoją aktywność biologiczną,
po dwóch latach nie wykazuje jej prawie wcale.
Propolis był znany kapłanom egipskim już tysiące lat przed naszą erą.
Stosowali go starożytni Persowie i Grecy. Arystoteles używał kitu pszczelego przy opatrywaniu ran
i leczeniu chorób skóry. W pierwszym stuleciu przed naszą erą pisał o nim Wergiliusz.
Kit pszczeli stosowano do dezynfekcji ran w okresie drugiej wojny burskiej w południowej Afryce ok. roku 1900. Współcześnie preparaty oparte na kicie pszczelim są produkowane przez wiele firm jako tzw. parafarmaceutyki
ZASTOSOWANIE:
Propolis surowiec: rozdrobniony surowiec umieścić w czystym szklanym naczyniu
i zalać 76% alkoholem etylowym w proporcji 50 g surowca na 0,25 l alkoholu. Mieszać poprzez potrząsanie, aż do rozpuszczenia się przez około 2 tygodnie. Następnie odstawić do momentu wyklarowania się płynu nad osadem.
Po ściągnięciu roztworu propolisu znad osadu można go przetrzymywać
do 6 miesięcy w ciemnym i chłodnym pomieszczeniu. Stosować wewnętrznie
przy anginach i schorzeniach układu pokarmowego 40 kropli nalewki propolisowej
na 200 ml ciepłej, przegotowanej wody. Przy bólach żołądka 50 kropli na 100 ml wody. W przypadku owrzodzenia żołądka i jelit 40 kropli na pół szklanki (100 ml) ciepłego mleka. Stosować na czczo.
Zarówno roztwory propolisowe (o różnych stężeniach),
jak i maści, których głównym składnikiem jest kit pszczeli,
ze względu na właściwości są wykorzystywane w lecznictwie. Roztwór propolisowy - posiada właściwości bakteriostatyczne, bakteriobójcze, regenerujące.
Polecany w stanach zapalnych, schorzeniach górnych dróg oddechowych
i przewodu pokarmowego. Działa podobnie jak antybiotyki. Stosuje się od 15 do 25 kropli na miód, cukier lub wodę 2 razy dziennie, przed śniadaniem i po kolacji. Dzieci nie więcej jak po 10 kropli 2 razy dziennie.
Masć propolisowa - znalazła zastosowanie w trudno gojących się ranach, oparzeniach, odleżynach, odmrożeniach, niektórych grzybicach i łuszczycach
Wyciąg propolisowy:
50g rozdrobnionego propolisu, 500cm3 alkoholu etylowego 70% (350ml spirytusu
i 150ml przegotowanej wody) - pozostawić w temperaturze pokojowej, bez dostępu światła, przez ok. 14 dni - codziennie wstrząsać. Wstawić na 24 godziny do lodówki. Przecedzić. Przechowywać w temperaturze pokojowej w ciemnym szklanym naczyniu.
> Św. Ambroży -
jest patronem pszczelarzy.
Bp. Mediolanu, ur. ok.340r, zm. 397r. doktor Kościoła. Był doradcą cesarzy: Gracjana, Walentyniana II, Teodozjusza Wielkiego. Wyróżniał się silną wolą, poczuciem ładu, zmysłem praktycznym, sprawiedliwością. Własny znaczny majątek rozdał ubogim. Już za życia cieszył się wielkim autorytetem moralnym. Miłośnik alegorii zgodnie z zasadą "Litera zabija, a duch ożywia". Jego mowy, przemówienia urzekały słuchaczy, nazywany był miodoustym.
Według legendy pszczoły składały miód na jego ustach. Jako patron pszczelarzy w ikonografii przedstawiany jest z ulem.
- Święto 7 XII
Koło-Pszczelarzy-Suszec -przypominamy adres Naszej Strony internatowej : kopiuj+wklej
https://kolo-pszczelarzy-suszec.pl.tl/
ZAPRASZAMY!!!
>>> STRONA W ROZBUDOWIE <<<
„żadne naruszenia praw autorskich nie są zamierzone”.
Wiadomości ze Strony pochodzą z Naszego Koła - Strony ŚZP Katowice, a także różnych stron internetowych i mają one wyłącznie charakter informacyjny.
..............................................................
W trakcie spożywania miodu, poważniejsze schorzenia należy zawsze skonsultować z lekarzem!
....................................................................................
zdjęcia, opracowanie, administrator strony: Danuta Pabiś
kontakt: dpabis@onet.pl
....................................................................................