> WAŻNE INFORMACJE - NASZE SPRAWY <
INFORMACJE
INFORMACJE
wszelkie informacje i dokumenty do pobrania znajdziesz na stronie
Śląskiego Związku Pszczelarzy w Katowicach
Śląski Związek Pszczelarzy
................................................................INFORMACJA
bardzo ważne!!!
Wyślij apel do ministra rolnictwa,by Polska poparła zakaz stosowania szkodliwych dla pszczół pestycydów.
Sprawa jest bardzo pilna - decyzja w sprawie unijnego zakazu zapadnie najprawdopodobniej już w połowie maja. Niech Polska Przyjazna Pszczołom będzie w Europie dobrym przykładem,
jak chronić owady zapylające
https://act.greenpeace.org/page/7590/petition/1?ea.tracking.id=Twitter …
Sadowniku!!!
Opanuj się!!!
Nie jesteś sam na tej ziemi!!! Jak Wytrujesz wszystkie pszczoły to Ty też na tym stracisz!!!
Serce pęka na taki widok
:-( Zdjęcia z dzisiaj, wczoraj te pszczoły jeszcze latały po Twoim sadzie...
Apel do wszystkich by zwracali uwagę na trucicieli,
nie wolno pryskać w dzień gdy pszczoła jest w terenie!!
Bardzo ważne!!!
Widzisz truciciela!
Zwróć mu uwagę!
zdjęcia z posta użytkowinka:
Dzisiaj u Naszego "sąsiada"
jutro u Nas!!!!
- Nie bądź obojętny....
KALENDARZ NA 2019 ROK
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
...CO TAM W ULU BZYCZY?...
... Wiosna ...wiosna ...wiosna ...Hej, że Ty...
W ULU
żródło: CENTRUM PSZCZELARSKIE PASIEKI MICHAŁÓW
z myślą o początkujących pszczelarzach
|
PORADNIK PASIECZNY |
Pszczoły wylatują na pierwszy oblot oczyszczający w celu opróżnienia jelita. Oblot następuje już przy +8*C. Pszczoły siadają zazwyczaj albo jeszcze na śniegu, albo na wywieszonym białym praniu lub samochodach.
Pierwszym, najważniejszym zadaniem pszczelarza jest jak najszybsze dostarczenie do pasieki dużej ilości czystej, świeżej wody, tak aby pszczoły mogły ją znosić do ula po zakończonym oblocie. Woda początkowo może być w wannie z plastiku, w miednicy, w wiadrach, wypełnionych np. słomą (pszczoły nie będą się topiły). W przeciągu sezonu należy postarać się o lepsze poidło. Na początek wystarczą wyżej opisane pojemniki.
Drugą czynnością pszczelarza -jeszcze przed oblotem- jest usunięcie osypu zimowego, odblokowanie wylotów, maksymalne poszerzenie otworu wylotowego. Należy wyjąć wszystkie wkładki zwężające (których tak naprawdę
nie powinno być) i obowiązkowo zdjąć kratki metalowe przeciw gryzoniom, które założyliśmy na jesieni. (Ich zdjęcie zwiększy światło wylotu oraz zapobiegnie gubieniu pierwszego pyłku znoszonego przez robotnice do ula). Całość tych zabiegów wyeliminuje przepychanki u pszczół.
Następną ważną rzeczą są obserwacje. Początkujący pszczelarz może mieć problemy z odszyfrowaniem tajemniczego zachowania pszczół wiosną. Jednak można dostrzec u pszczół pewne zjawisko. Jeśli pszczoły nerwowo latają wokół ula, są agresywne, słychać głośne, nierównomierne „brzęczenie”, może to oznaczać utratę matki. W tym wypadku należy połączyć rodzinę z inną (najkorzystniejsza akcja) bądź poddać rodzinie nową, zakupioną matkę.
Pamiętajmy, że ul można otworzyć w całości tylko i wyłącznie, kiedy temperatura powietrza w cieniu przekracza +15*C. Jeśli będziemy grzebali w ramkach poniżej 15*C możemy doprowadzić do zbytniego wychłodzenia gniazda, zaziębienia czerwiu, a w najgorszym wypadku do zamarcia całego roju. To jest bardzo ważne, trzeba o tym pamiętać.
Główny przegląd wiosenny także powinien odbywać się powyżej 15-16*C. Główne czynności:
- sprawdzenie ilości pokarmu i ew. uzupełnienie zapasów,
- określenie liczebności i siły rodziny,
- ocenienie jakości plastrów i ew. ich wymiana,
- sprawdzenie stanu czerwiu (tym samym obecność matki),
- podjęcie decyzji o poszerzeniu/zmniejszeniu gniazda,
- określenie zagrożenia warrozą i podjęcie odpowiednich zabiegów,
- ogólne sprawdzenie stanu i zdrowia rodziny,
- zidentyfikowanie możliwych chorób i odpowiednie zabiegi,
- oczyszczenie dennic i ścian,
- ocieplenie gniazda.
Ilość pokarmu zależy od rodzaju ula, musi być min. 5kg. Jednak jeśli jest mniej niż 3-4 plastry, należy dołożyć ramki z gotowym zasklepionym pokarmem, bądź podkarmić pszczoły. Najlepszym rozwiązaniem będzie podanie ciasta miodowo-pyłkowo-cukrowego. (Patrz: "Czytelnia") Jeśli widzimy spadające z pomostu pszczoły, wolno chodzące i słabe owady na plastrze oznacza to początek śmierci głodowej. W tym wypadku należy przeprowadzić szybkie podkarmianie awaryjne.
Należy skropić pszczoły siedzące na plastrach syropem cukrowym w proporcji 1kg:1litr.
Jeśli jest mało czerwiu lub całkowity jego brak, należy połączyć rodzinę bądź wymienić matkę. Jeśli chodzi o warrozę to proponuję
w marcu i w kwietniu zaaplikować 2 razy apiwarol. Potem nie wolno stosować ciężkiej chemii (w okresie silnych pożytków), ponieważ substancje aktywne wchłaniają się do miodu, który my potem odwirujemy i zjemy. Wiosną należy zwężać gniazda tak jak na jesieni,
nie wolno ochładzać pszczół. Dokładamy ocieplenie na górę. Dopiero później maj/czerwiec wolno poszerzać gniazdo węzą w celu: zmniejszenia nastroju rojowego oraz zapewnienia miejsca na stale napływający pokarm. Jeśli w ulu są niepokojące objawy należy je dobrać do opisu poszczególnych, możliwych chorób, które są podane w literaturze. Następnie określić i podjąć odpowiednie leczenie. W zależności od typu ula, można wymienić dennicę, jeśli jest ona brudna, zanieczyszczona i zapleśniała na nową. W celu stymulacji i przyspieszenia rozwoju wiosennego pszczelarze podają wyżej opisane ciasto miodowo -pyłkowo -cukrowe, często też odsklepiają zimowy pokarm, który robotnice przenoszą nad czerw.
poczytaj także:
Zadania pszczelarza na wiosnę - Pasieka Michałów
jak uniknąć błędu na wiosne w rozwoju rodziny. - forum pszczelarskie
PSZCZOŁY WIOSNĄ
Zalecenia pszczelarskie - marzec - MODR
W ULU
Lato w pasiece
źródło: Podlaski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Szepietowie autor: mgr inż Antoni Zaleski
Lato to okres intensywnego rozwoju rodzin pszczelich i kwitnienia wielu roślin miododajnych.
Dlatego prace wykonywane w tym okresie wiążą się z następującymi zabiegami:
- systematycznym przeglądem rodzin pszczelich,
- powiększaniem gniazd i dodawaniem nadstawek,
- kontrolą nastroju rojowego w rodzinach i przeciwdziałaniu rójce,
- odbiorem miodu z uli,
- wychowem i wymianą matek itp.
Systematyczny przegląd rodzin ma na celu kontrolowanie na bieżąco ich stanu, pod kątem występowania nastroju rojowego oraz stałego poszerzania gniazda ramkami z suszem woskowym i węzą, po to żeby pszczoły zawsze miały pewien nadmiar wolnego miejsca
do gromadzenia nektaru.
W czasie upalnego lata, szczególnie wówczas, gdy jest intensywny pożytek, należy otwierać szeroko otwory wylotowe, aby ułatwić pszczołom wentylowanie gniazda i odparowanie wody
z nektaru. Należy pamiętać o grożących rabunkach w pasiekach. Oznacza to konieczność skracania czasu trwania przeglądu do niezbędnego minimum. Zabieg ten wiąże się
z zakłóceniem normalnego funkcjonowania rodziny pszczelej. Aby negatywne skutki przeglądu były jak najmniejsze należy ustalić cel i sposób wykonania przeglądu, aby wykonanie jego było sprawne i spokojne.
Powiększanie gniazda powinno zależeć od charakteru prowadzenia gospodarki pasiecznej, czasu zakwitania
i okresu kwitnienia głównych roślin pożytkowych oraz rasy pszczół. Błędem spotykanym w wielu pasiekach jest jednak przygotowanie zbyt silnych rodzin na końcową fazę głównego pożytku, kosztem miodu towarowego. Dlatego w końcu czerwca można ograniczyć nieco czerwienie matek ograniczając ją za pomocą kraty na 4-6 plastrach
Obecnie najpopularniejsze w Polsce są ule nad stawkowe. Umożliwiają one stosowanie nadstawek jako tzw. część magazynową, przeznaczoną na zbiór miodu, co też ułatwia jego odbiór z ula. Właściwy termin dodawania nadstawek do uli określa się na podstawie obserwacji tempa rozwoju rodzin pszczelich. Zbyt opóźnione dodawanie nadstawek nie sprzyja produkcji miodu, a więc lepiej jest czasem dać je wcześniej niż za późno.
.............................................................
Jeśli chodzi o nastrój rojowy ma on niewątpliwie negatywny wpływ na produkcję pasieczną. Poza tym dezorganizuje pracę w pasiece i przyczynia się do strat pośrednich, powodując zmniejszenie produkcyjności rodzin oraz zwiększa nakłady pracy przy ich pielęgnacji.
Do poznanych przyczyn powstawania nastroju rojowego, poza dziedziczną skłonnością pszczół zaliczamy: nadprodukcję mleczka w rodzinie, niedobór substancji matecznej, ciasnotę
w gnieździe i przegrzanie ula, układ warunków atmosferycznych i pożytków oraz nadmierne stężenie dwutlenku węgla w gnieździe.
Zwiększony pęd do rójki obserwujemy przy następującym układzie pożytków: dobre i ciągłe pożytki rozwojowe wraz ze słabym pożytkiem letnim lub obfite pożytki wczesne, umiarkowany i długotrwały pożytek letni oraz nagłe zakończenie się pożytku.
Zwalczanie rójki polega przede wszystkim na wczesnym wykryciu nastroju rojowego.
Dobrym wskaźnikiem jest obserwowanie budowy woszczyny w ramce pracy.
Rodziny w nastroju rojowym nie budują w ramce pracy i to jest wystarczającym sygnałem
dla pszczelarza.
Można też niszczyć mateczniki rojowe, chociaż to nie zawsze daje dobre rezultaty, ponieważ
w ten sposób przedłużamy stan bezrobocia w rodzinie.
Przy niezbyt silnym nastroju i trwającym słabym pożytku wystarczy silnie "przewietrzyć" rodzinę, podając jej kilka ramek z węzą w środek gniazda. Znacznie trudniej jest przeciwdziałać rójce w okresie bez pożytkowym. Wtedy możemy dzielić silne rodziny i wykonywać odkłady
z matkami nieunasiennionymi.
Innym sposobem zapobiegania rójce jest przestawianie uli, który polega na tym, że ul z rodziną w nastroju rojowym przenosimy na miejsce ula z rodziną słabą lub odwrotnie.
W naszych warunkach najczęściej pierwsze miodobranie wykonuje się na początku czerwca. Najlepiej jest wykonać je tuż przed końcem pożytku. Przed podjęciem decyzji o miodobraniu trzeba zorientować się czy miód jest już dojrzały. Należy odbierać miód dojrzały, kiedy plastry nadstawkowe poszyte są wieczkami woskowymi co najmniej do połowy, gniazdowe w 2/3 swej powierzchni. Miód najlepiej jest odwirować bezpośrednio po wyjęciu plastrów z ula, są one ciepłe i miód łatwo wypływa.
Szybkość dojrzewania miodu zależy od jego odmiany jak i pory roku.
W racjonalnej gospodarce pasiecznej należy prowadzić wymianę matek. Zabieg ten uważa się za jeden z najważniejszych sposobów podnoszenia produkcyjności rodzin pszczelich. Należy wymieniać matki stare oraz o niskiej wydajności, czyli mało wartościowe. W postępowych pasiekach co roku wymienia się połowę matek. Wprowadza się na ich miejsce matki o wyższej wartości genetycznej, najlepiej z pasiek hodowlanych. Wymiana matek jest zabiegiem trudnym, połączonym z ryzykiem strat. Konieczne jest więc dobre poznanie techniki poddawania matek.
poczytaj także:
Lato w pasiece | "Pasieczysko" Gospodarstwo Ekologiczne
Kończy się lato w pasiece - Pasieka
W ULU
źródło:Pasieka Nasutów
Co robić w jesieni - PRACE JESIENNE
Okres jesienny Pod koniec głównego pożytku liczebność rodziny zmniejsza się w następstwie szybkiego zużywania się pszczół lotnych
i słabszego czerwienią matki. Z początkiem jesieni pozostaje w gnieździe mniej więcej tyle pszczół, ile ich będzie zimować. Równocześnie skład rodziny ulega odmłodzeniu, gdyż na miejsce pszczół starych, które wyginęły w okresie głównego pożytku, przybywają młode. W czasie gdy dopływ nektaru do ula
zmniejsza się już, pszczoły usuwają z gniazda trutnie; jest to pierwsza oznaka szykowania się rodziny do zimowli. Matka zaczyna czerwić coraz słabiej, a z początkiem jesieni czerwienie przerywa się zupełnie. Pszczoły wylatują z ula coraz mniej licznie, a gdy przekwitną ostatnie rośliny miododajne, odbywają tylko krótkie loty dla oddania odchodów. Przed nadejściem zimy pszczoły uszczelniają swoje mieszkanie zalepiając wszelkie zbędne szpary kitem. Kit pszczeli jest to lepka substancja, którą pszczoły zbierają z pączków niektórych drzew. Kit, który zeskrobuje się z beleczek ramek i ścian ula, ma domieszkę wosku, dodawanego przez pszczoły w czasie pracy.
Z chwilą, gdy temperatura powietrza spada poniżej 13°, pszczoły skupiają się w kłąb zimowy, początkowo luźny, a w miarę ochładzania się coraz silniejszy. Po ostatnim oblocie oczyszczającym rozpoczyna się okres zimowli pszczół, który trwa aż do wiosennego oblotu.
Przegląd pasieki po głównym pożytku
W okresie, gdy kończy się pożytek główny, należy zdjąć nadstawki z uli, aby pszczoły składały resztę miodu do plastrów gniazdowych.
Jedynie w okolicach, gdzie występują obfite pożytki późne (przede wszystkim z wrzosu), nadstawki zatrzymuje się- na gniazdach dłużej, gdyż pożytek może trwać do końca sierpnia. Jeżeli zapasy w gnieździe są bardzo małe, zdjęcie nadstawek należy przyspieszyć, aby dać pszczołom możność uzupełnienia zapasów miodu przeznaczonych
na zimę.
Mniej więcej w tydzień po miodobraniu należy dokonać szczegółowego przeglądu wszystkich pni w pasiece i uporządkować gniazda.
Celem przeglądu jest stwierdzenie siły rodziny i jakości matki oraz zbadanie stanu gniazda i znajdujących się w nim zapasów. Rodziny, które w tej porze obsiadają zaledwie 4-5 ramek, są zbyt, słabe na to, aby mogły dobrze przezimować. Rodzinę taką trzeba będzie połączyć
z drugą, również słabą, usuwając jedną z, matek (starszą lub gorzej czerwiącą). Pomyślna zimowla pszczół jest w dużym stopniu uzależniona
od jakości matek. Jeżeli zmiana matek nie została przeprowadzona
przed głównym pożytkiem lub pod jego koniec, należy to zrobić teraz
(tzn. po miodobraniu). Ponieważ w tej porze zwykle nie ma już trutni,
na miejsce skasowanych matek należy dać młode już czerwiące.
Przy przeglądzie jesiennym należy przeprowadzić wstępne układanie gniazd na zimę, aby nie burzyć ich w czasie, gdy pszczoły zaczną już skupiać się w kłąb. Ponieważ po głównym pożytku liczebność rodzin zmniejsza się, należy usunąć pewną część ramek, gniazda jednak muszą być na razie obszerniejsze niż pozostawiane na zimę.
Już teraz trzeba gromadzić zapasy przeznaczone na zimę, prze suwając ku środkowi gniazda ramki z większą ilością miodu, a ku skrajom te, które powinny być usunięte przed zimą. Będą to plastry nie dobudowane, z małą ilością miodu, a także zbyt stare, zupełnie młode lub źle odbudowane.
Jeżeli na takich plastrach jest jeszcze czerw, przenosi się je bliżej brzegów, aby po wygryzieniu się pszczół usunąć zupełnie. Gdy w ulu nie ma plastrów z czerwiem do usunięcia, to niektórym rodzinom trzeba będzie dać po parę pustych plastrów. Często przy dobrym wykorzystaniu późnych pożytków pszczoły zaleją je miodem, który będzie można zabrać przy ostatecznym zwężeniu gniazd.
Po stwierdzeniu dużych zapasów część plastrów z miodem bierze się na miodarkę
W okolicach, gdzie występują obfite pożytki spadziowe, trzeba odebrać pszczołom plastry z miodem spadziowym i odwirować je na miodarce, a zapasy zimowe uzupełnić odpowiednią ilością cukru lub ramkami z poszytym miodem kwiatowym, przechowywanymi z wczesnego miodobrania. Jeżeli zapasy miodu w gnieździe są niedostateczne, należy zanotować braki, aby uzupełnić je w najbliższym czasie syropem z cukru. Po skończonym przeglądzie należy gniazda starannie okryć poduszkami, gdyż noce bywają zimne, a w gnieździe rozwija się jeszcze czerw. Matki powinny czerwić obficie jeszcze przez pewien czas, gdyż odmłodzenie składu rodziny ma ogromne znaczenie dla zimowli. Pszczoły, które wygryzą się jesienią, są odporne na trudne warunki zimowe, a na wiosnę żyją dłużej.
Na jesienne czerwienie matek duży wpływ ma stały dopływ do ula nektaru z późno kwitnących roślin pożytkowych. Jeżeli w okolicy pasieki kwitną teraz poplony w postaci gryki, wiązanki, gorczycy, seradeli itp.. czerwienie matek będzie przebiegało pomyślnie.
Jeżeli brak późnych pożytków i możliwości wywiezienia pasieki na wrzosowiska, dla zwiększenia czerwienią matek można podkarmiać rodziny pszczele małymi dawkami rzadkiej syty lub rzadkiego syropu, dając po 1/4 l takiego pokarmu na rodzinę dziennie.
Miód do przyrządzania syty powinien pochodzić z własnej pasieki,
i to tylko wtedy, gdy jest pewność, że wszystkie pnie w pasiece są zdrowe.
Po zakończeniu pożytku głównego należy liczyć się z możliwością rabunków w pasiece. W tym okresie wyloty uli muszą być zwężone, wszelkie zaś zabiegi koło pszczół lepiej przeprowadzać wieczorem. Przy poddawaniu pszczołom pokarmów trzeba zachować omawiane poprzednio środki ostrożności.
Zapasy zimowe
Podczas przeglądania pni zapasy miodu ocenia się na oko, zapisując
na górnej beleczce ramki przybliżony ciężar miodu. Całkowicie wypełniony miodem plaster w ramce Dadana lub w warszawskiej poszerzonej może zawierać go 3,2-3,6 kg, w wielkopolskiej 2,3 kg,
w ramce zaś warszawskiej zwykłej 2,5-2,1 kg; zależy to od grubości plastra. Miód zasklepiony wypełniający górną połowę ramki oblicza się w ramce Dadana na 2,0 kg, w wielkopolskiej 1,2 kg, a w warszawskiej na 1,5 kg. Miód nie zasklepiony ocenia się na połowę podanego ciężaru. Notowanie ciężaru ramek z miodem ułatwia ocenę zapasu, a następnie jego właściwe ułożenie. Dla dobrego przetrwania zimy oraz wiosny każda rodzina pszczela musi mieć zapas pokarmu wynoszący około 15 kg. Im późniejsze i słabsze są pożytki wiosenne, tym zapasy zimowe powinny być większe. Taka ilość miodu może się zmieścić w siedmiu do dziesięciu ramkach, zależnie od systemu ula i od stopnia zapełnienia plastrów miodem. Zapasy zimowe powinny być nie tylko dostateczne i, jak już wspomniano, dobrej jakości, lecz muszą być też właściwie ułożone. Zbierając się w kłąb zimowy pszczoły ustępują
z uliczek bocznych i skupiają się w środkowej części gniazda na wprost wylotu, przeważnie na wolnej przestrzeni plastrów, jaka powstaje po wylęgnięciu się ostatnich pszczół sezonu. Toteż w każdej z uliczek środkowych powinno być nie mniej niż 1,5-2,0 kg zapasów.
Jeżeli są tam plastry zapełnione do połowy miodem zasklepionym,
to ilość znajdującego się w nich miodu wystarczy pszczołom na okres zimowo-wiosenny. Przy nierównomiernym zapełnieniu miodem poszczególnych plastrów należy ustawić je tak, aby pomiędzy dwiema ramkami zapełnionymi tylko w górnej części znalazł się plaster całkowicie zalany miodem. Dolną część takiego plastra należy odsklepić, aby pszczoły mogły przenieść miód do sąsiednich plastrów, zawierających go zbyt mało. Przy obliczaniu zimowych zapasów
nie wolno omylić się na niekorzyść pszczół. Lepiej zostawić za dużo pokarmu niż zbyt mało, zwłaszcza że nie ma obawy, aby pszczoły spożyły w ciągu zimy więcej miodu niż jest to im niezbędne do życia. Nadmiar zapasów będzie wykorzystany wiosną; zapewni on szybszy
i lepszy rozwój rodziny. Kłąb pszczół wybierając stopniowo miód z komórek plastrów posuwa się powoli ku górze i ku tyłowi gniazda, zużytkowując, jak już wspomniano, zapasy znajdujące się w uliczkach środkowych; podczas trwania mrozów pszczoły nie mogą przejść
na ramki brzeżne, gdyż na nie ogrzanych plastrach zginęłyby z chłodu. Zapas miodu w ramkach znajdujących się po bokach gniazda może być zużytkowany dopiero wiosną. Dlatego warstwa miodu w uliczkach środkowych, ponad kłębem zimujących pszczół, musi być dostatecznie gruba. Prócz miodu pszczołom trzeba pozostawić na zimę nieco pierzgi. W środku gniazda powinna znaleźć się przynajmniej jedna ramka zawierająca trochę zmagazynowanego pyłku. Po stwierdzeniu, że zapasy pokarmu są zbyt małe, aby mogły wystarczyć pszczołom na zimę i wczesną wiosnę, należy je uzupełnić dając duże porcje gęstego pokarmu. Cukier jest dobrym pokarmem dla zimujących pszczół,
ale na okres wiosennego rozwoju każda rodzina powinna mieć pewną ilość miodu. Jeżeli pszczoły mają w gnieździe 1/2, a nawet 1/3 niezbędnego zapasu w postaci miodu, resztę można bez skrupułów uzupełnię syropem z cukru. Z uzupełnieniem zapasów nie należy zwlekać, gdyż pszczoły lepiej biorą pokarm w porze cieplejszej,
poza tym muszą też mieć czas na przerobienie i ułożenie go w gnieździe. Podkarmianie uzupełniające powinno być ukończone do połowy września. Pokarm poddaje się wieczorem w takich ilościach,
aby pszczoły mogły przenieść go przez noc do gniazda, a więc po 2-3 kg
na raz. Jeżeli pszczoły zimują w specjalnie do tego przystosowanych stebnikach, zapasy pozostawione im na zimę mogą być o 2-3 kg mniejsze, gdyż taca jest różnica w spożyciu zapasów, gdy rodźmy pszczele zimują w stałej temperaturze, nie spadającej poniżej 0°.
Po ułożeniu gniazd zimowych należy zanotować najważniejsze dane dotyczące każdej rodziny pszczelej, to znaczy 1) liczbę ramek
w gnieździe, 2) liczbę ramek zajętych przez czerw, 3) ilość pozostawionych zapasów, 4) siłę rodziny, 5) wiek matki.
Zimująca rodzina pszczela musi mieć gniazdo ściśle dostosowane
do jej liczebności. Po usunięciu zbędnych plastrów pszczoły powinny dobrze obsiadać gniazdo pozostawione na zimę, a jedynie
w pierwszych uliczkach od desek odgrodowych może być ich mniej. Układanie gniazd zimowych odbywa się w porze ciepłej, tak że nieco później trzeba koniecznie sprawdzić, czy gniazdo nie jest zbyt obszerne lub też za małe. Ostateczne sprawdzenie wielkości gniazda należy przeprowadzić w drugiej połowie września lub w październiku, zaglądając do niego z rana, po dobrze już chłodnej nocy. Po usunięciu poduszek i uchyleniu płótna przykrywającego ramki należy sprawdzić, czy wszystkie uliczki są zajęte przez pszczoły. Jeżeli w dwóch uliczkach najbardziej zbliżonych do desek odgrodowych nie ma wcale pszczół,
to znaczy, że pozostawione gniazdo jest zbyt obszerne, trzeba wiec zabrać jedną ramkę. Gdy natomiast będzie w nich bardzo dużo pszczół, gniazdo jest zbyt ciasne, tak że konieczne jest dodanie jednego plastra, nawet bez miodu. Jeżeli trzeba usunąć z gniazda plaster zapełniony miodem, należy go przechować przez zimę, aby dodać pszczołom
na wiosnę. Jeżeli pszczoły zimują w stebniku, gniazda zimowe muszą
być nieco obszerniejsze niż w pniach zimujących na dworze.
Ostatnie uliczki mogą nie być zajęte przez pszczoły.
Okrywanie gniazd na zimę
Już z początkiem września gniazda pszczele muszą być stale okryte
z góry i z boków matami lub poduszkami, gdyż chłody nocne nie tylko zmuszają pszczoły do podnoszenia temperatury w gnieździe, ale mogą spowodować krystalizowanie się miodu w skrajnych ramkach. Około połowy października należy ostatecznie okryć gniazda pszczół zimujących na dworze, czyli na toczku. Dobra zimowla pszczół
na toczku jest w znacznej mierze uzależniona od jakości ula. Ul taki musi mieć dwie ściany (przednia i tylna) podwójne, wypełnione materiałem izolacyjnym i dno również podwójne lub od spodu zabezpieczone warstwą słomy. Ściany boczne mogą być pojedyncze, gdyż od tej strony daje się maty czy poduszki. Gniazda pszczół należy na zimę okrywać bardzo starannie. Pomiędzy deski odgrodowe a maty boczne można włożyć parę warstw papieru gazetowego. Papier stanowi doskonałą izolację, lepszą niż mech czy siano., a przy tym nie zaśmieca się wnętrza ula. Płótno przykrywające ramki zimą nie powinno być silnie zakitowane; płótno stare wskazane jest zmienić na świeże. Pod płótno można położyć w poprzek ramek kilka patyczków grubości około 1/a cm, aby ułatwić pszczołom przechodzenie z jednej ramki na drugą.
W ulach, w których beleczki ramek stykają się ze sobą, dobrze jest zrobić 3-4 ot worki pomiędzy beleczkami górnymi (szerokości do 0.5 cm)
i wetknąć w nie kliniki drewniane. Szpary te umyślnie robi się później, jesienią, aby pszczoły ich nie zakitowały. Pod matę górną kładzie’ się paro centymetrową warstwę papieru gazetowego; mata powinna ściśle przykrywać gniazdo. Ule warszawskie mają często zbyt dużą przestrzeń pod ramkami; jeżeli odstęp pomiędzy dnem a dolnymi beleczkami ramek wynosi więcej niż 2,0-30 mm, wskazane jest położyć na dnie matę słomianą grubości 3-4 cm, robiąc w niej wycięcie przy wylocie, lub też cienką warstwę prostej, starannie oczyszczonej słomy (ziarno pozostałe w kłosach może zwabić myszy). Cienkie dno należy zaopatrzyć od dołu warstwą słomy lub trzciny, przymocowując ją do ula drutem. Daszki uli należy przejrzeć i zawczasu naprawić, gdyż zaciekanie wody do ula w czasie zimowli stanowi wielkie niebezpieczeństwo dla pszczół. Wyloty uli zabezpiecza się przed myszami za pomocą specjalnych zasuwek, a jeśli ich brak, przez wylot przeciąga się parę cienkich drucików tak, aby pszczoły mogły między nimi przechodzić. Ule powinny być przed zimą skontrolowane, aby nie było w nich żadnych szpar. Aby śnieg nie zawiewał wylotów uli, należy osłonić je pochyło ustawionymi deszczułkami. Wylotów nigdy nie zamyka się na zimę zarówno ze względu na wentylację gniazda,
jak i na umożliwienie pszczołom chorym opuszczenia ula. Jeżeli pszczoły zimują na toczku w ulach o ścianach słabo ocieplonych, niekiedy konieczne jest obłożenie tych ścian oraz dna ula materiałem ocieplającym. Aby nie ściągać myszy, lepiej używać do tego celu nie słomy, lecz trzciny, grochowin itp. Niektórzy pszczelarze umieszczają ule o cienkich ścianach w specjalnych skrzyniach, obkładając je materiałem ocieplającym; do wylotów muszą wtedy prowadzić specjalne korytarzyki. Niekiedy też ustawia się takie ule po cztery razem, zwracając je wylotami w cztery strony, i ogaca się zewnętrzne ściany, pozostawiając dostęp do wylotów. W Związku Radzieckim
w okolicach o dużych opadach śnieżnych . ule z zimującymi pszczołami obkłada się grubo śniegiem, pozostawiając wąskie korytarzyki
do wylotów. W tak zabezpieczonych ulach pszczoły dobrze zimują.
Jak wykazały doświadczenia lat ostatnich, zimowanie pszczół na dworze ma duże zalety, gdyż mogą one dokonywać późnych jesiennych
i wczesnych wiosennych oblotów, co zapobiega występowaniu biegunki i zapewnia wcześniejszy rozwój rodzin w okresie wiosennym.
poczytaj także:
Jesień w pasiece - Pasieka
Jesień w “Faceliowej pasiece” | Naturalnie Zdrowy Blog - Nutri Centrum
W ULU
Zima w ulu
Warunki właściwego przebiegu zimowli:
1 – dostateczna ilość i dobrze rozłożony zapas pokarmu
2 – pokarm zimowy dobrej jakości
3 – zapewnienie spokoju zimującym pszczołom
4 – wielkość gniazda dostosowana do siły rodziny (liczba ramek odpowiednia do ilości pszczół)
5 – zabezpieczenie uli przed zaciekaniem i wiatrem.
6 – temperatura (brak dużych, gwałtownych skoków)
Zima w pasiece – co zagraża zimującym pszczołom?
źródło: Podlaski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Szepietowie
autor: mgr inż Antoni Zaleski
W odróżnieniu od wielu gatunków owadów żyjących samotnie pszczoły miodne na okres zimy nie zapadają w stan anabiozy (sen zimowy), ale żyją normalnym życiem, odżywiają się, aktywnie reagują na zmiany w otaczającym je środowisku. Z powodu chłodu jednak nie mogą wylatywać z gniazda i opróżniać jelita z kału, jak to robiły do tej pory. Dlatego natura obdarzyła je jak żadne inne stworzenia, zadziwiającą właściwością – zdolnością gromadzenia kału w jelicie przez bardzo długi okres. Jelito tylne pszczoły jest tak zbudowane, że w miarę wypełniania się nie przyswojonymi przez organizm resztkami pokarmu znacznie powiększa swoją objętość (5-7 razy) i może zmieścić ponad 400 mg kału, tj. prawie połowę tego, ile waży cała pszczoła. Nie ma to jednak żadnego ujemnego wpływu na jej stan fizjologiczny. Znajdujące się w jelicie gruczoły rektalne wytwarzają katalazę swoistą substancję, która zapobiega powstawaniu procesów gnilnych.
Natura obdarzyła pszczoły także inną bardzo cenną cechą przystosowawczą - zwolnioną przemianą materii. Zimą zużywają one niewielką ilość pokarmu. Zarówno miód, jak i pierzga zostały wcześniej przygotowane i doprowadzone do postaci łatwo przyswajalnej, tak, że ich przeróbka nie wymaga już wysiłku organizmu. Wszystko to pozwala pszczołom znosić długotrwałe surowe zimy z małymi stratami energii. W przypadku wystąpienia niekorzystnych warunków zimowli, np. nieodpowiednia wielkość gniazda, zawilgocenie, niedostateczna wymiana powietrza oraz zbyt małe zapasy pokarmu, może to zmusić pszczoły do niepotrzebnego zużywania energii życiowej, a wtedy organizm pszczół wyczerpuje się i często z tego powodu, mogą stać się niezdolne do życia wiosną. Gdy tylko nastaną chłody jesienne, zwłaszcza nocą, pszczoły zaczynają skupiać się na powierzchni plastrów mniejszej niż dotychczas, a wraz ze spadkiem temperatury w ulu do 6-8°C zbierają się w kulistą masę. Żadna pojedyncza pszczoła nie jest zdolna do utrzymywania stałej temperatury ciała, w kłębie zimowym jednak wydzielają one tyle ciepła, ile potrzeba im do podtrzymywania życiowych funkcji.
W gnieździe o tej porze nie ma już czerwiu, pszczoły obniżają temperaturę do około 20°C.
Pszczoły stykając się ze sobą, ogrzewają się wzajemnie. Wytwarzają ciepło dzięki poruszaniu się w kłębie. Stosunkowo mało intensywny ruch wystarcza, aby temperatura szybko się podniosła. Ciepło wytwarzane w głębi kłębu jest zatrzymywane przez jego część zewnętrzną (otoczkę). W zależności od temperatury zewnętrznej otoczka jest cieńsza lub grubsza (od 2-3 do 7-8 cm).
Odpowiednio zmienia się też wielkość kłębu. Im zimniej jest na zewnątrz, tym bardziej zwarty jest kłąb i mniej ciepła oddaje do otoczenia. Osłabia się w ten sposób szkodliwe działanie wahań temperatury. Zmniejszenie się objętości kłębu następuje w wyniku ścieśnienia się pszczół i przejścia wielu z nich z powierzchni plastrów do pustych komórek. Kiedy wzrasta temperatura kłąb rozluźnia się, co sprzyja wymianie gazowej.
Utrzymaniu ciepła w kłębie sprzyja jego kształt, który ustalił się w toku rozwoju ewolucyjnego. Gdyby pszczoły zebrały się na zimę nie w kulę, ale w inną bryłę, to doprowadziłoby do dużych strat ciepła, a co za tym idzie do nadmiernego zużycia pokarmu i wyczerpania pszczół. Kula w porównaniu z każdą inną figurą geometryczną o takiej samej masie ma mniejszą powierzchnię - powierzchnia stykania się jej ze środowiskiem zewnętrznym jest najmniejsza.
Na utrzymanie wewnątrz kłębu temperatury na określonym poziomie pozwala nie tylko grubość i zwartość jego otoczki, ale także mnóstwo komór powietrznych zarówno bezpośrednio między pszczołami, jak również między pszczołami, a ściankami komórek plastrów, w których one się znajdują.
W wyniku wielu badań ustalono, że dodatnią temperaturę pszczoły utrzymują tylko wewnątrz kłębu i na jego powierzchni. Temperatura zaś otaczającego ich środowiska pozostaje poza ich wpływem, nawet jeśli jest ujemna.
Naukowcy i praktycy doszli do identycznych wniosków - silne ścieśnienie gniazda pszczół na zimę nie jest konieczne. Potwierdza to również fakt, że pszczoły stosunkowo dobrze znoszą długie, surowe zimy w przestronnych nie ocieplonych gniazdach naturalnych (dziuple drzew) itp.
Chłodowi łatwiej przeciwstawiają się rodziny silne niż słabe.
poczytaj także:
Pszczoły zimą - co dzieje się w ulu w zimne dni? - Wcinaj Miód!
Temperatury w ulu a życie pszczół / Portal Pszczelarski
Zima w pasiece – co zagraża zimującym pszczołom?
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
HODOWLA PSZCZÓŁ MIESIĄC PO MIESIĄCU
zobacz:
Kalendarz Pszczelarski - CENTRUM PSZCZELARSKIE PASIEKI ...
WAŻNE INFORMACJE ŚLĄSKIEGO ZWIĄZKU PSZCZELARZY Z SIEDZIBĄ W KATOWICACH WEJDŹ NA STRONĘ :
Śląski Związek Pszczelarzy w Katowicach
Kontakt - Śląski Związek Pszczelarzy
Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji - Śląski Związek Pszczelarzy
WAŻNE DOKUMENTY DO POBRANIA:
„żadne naruszenia praw autorskich nie są zamierzone”.
Wiadomości ze Strony pochodzą z Naszego Koła - Strony ŚZP Katowice, a także różnych stron internetowych i mają one wyłącznie charakter informacyjny.
W trakcie spożywania miodu, poważniejsze schorzenia należy skonsultować z lekarzem!
>>> STRONA W ROZBUDOWIE <<<
...................................................................................................................................................................
„żadne naruszenia praw autorskich nie są zamierzone”.
Wiadomości ze Strony pochodzą z Naszego Koła - Strony ŚZP Katowice, a także różnych stron internetowych i mają one wyłącznie charakter informacyjny.
..............................................................
W trakcie spożywania miodu, poważniejsze schorzenia należy zawsze skonsultować z lekarzem!
....................................................................................
zdjęcia, opracowanie, administrator strony: Danuta Pabiś
kontakt: dpabis@onet.pl
...............................................................................